تأثير روش تدريس حل مسئله بر افزايش خلاقيت

هدف اين پژوهش، بررسي تأثير روش تدريس حل مسئله بر خلاقيت دانش‌آموزان پسر سال پنجم ابتدايي شهر دانسفهان است. روش تحقيق شبه تجربي از نوع پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه گواه بود. نمونه اين پژوهش شامل 60 نفر دانش‌آموز پسر سال پنجم ابتدايي (30 نفر گروه آزمايش و 30 نفر گروه گواه) بوده كه از بين مدارس ابتدايي شهر دانسفهان يك مدرسه انتخاب شد و سپس 2 كلاس براي حجم نمونه انتخاب شد كه دانش‌آموزان آن به‌صورت تصادفي در 2 كلاس گواه (30 نفر) و آزمايش (30 نفر) جاي داده شدند. از دو گروه پيش‌آزمون خلاقيت اجرا شد. گروه آزمايش به‌طور جداگانه در طول 2 ماه، روش تدريس حل مسئله دريافت كردند و پس از طي اين دوره آموزشي از دو گروه پس‌آزمون خلاقيت گرفته شد. به‌منظور تجزيه تحليل داده‌ها از روش‌هاي آمار توصيفي (ميانگين، انحراف معيار) و در بخش استنباطي از تحليل كوواريانس استفاده شد. در اين پژوهش با بررسي نمرات پيش‌آزمون روشن شد كه ميان نمرات دو گروه گواه و آزمايش در آزمون خلاقيت تفاوت معنادار وجود ندارد، ولي پس از گذراندن دوره آموزشي حل مسئله به مدت دو ماه و اجراي پس‌آزمون و مقايسه نتايج آن با نتايج حاصل از پيش‌آزمون مشخص شد كه ميان نمرات دو گروه گواه و آزمايش در آزمون خلاقيت تفاوت معنادار وجود دارد كه نتايج بيانگران است كه روش تدريس حل مسئله باعث افزايش ميزان مؤلفه‌هاي خلاقيت (سيالي، ابتكار، بسط و انعطاف‌پذيري) دانش‌آموزان شده است.