اثربخشي گروه درماني متمركز بر شفقت بر ميزان پرخاشگري، خودتنظيمي‌ هيجاني وانگيزش تحصيلي دانش‌آموزان پسر مقطع ابتدايي

هدف اصلي اين پژوهش، تعيين اثر بخشي شفقت درماني گروهي بر ميزان پرخاشگري، خودتنظيمي هيجاني و انگيزش‌ تحصيلي بود. اين پژوهش يك مطالعه نيمه آزمايشي دو گروهي سه مرحله‌اي (پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري) بود. به منظور اجراي پژوهش از كليۀ دانش‌آموزان پسر دوره دوم مقطع ابتدايي شهرستان خرم‌آباد در نيمه اول سال 1397، تعداد 30 نفر كه تمايل به شركت در طرح را داشتند به صورت هدفمند مبتني بر ملاك‌هاي ورود و خروج انتخاب شدند و به ‌‌صورت تصادفي به دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) تقسيم شدند و پرسش‌نامه‌هاي پرخاشگري شهيم (1385)، پرسش‌نامه انگيزش تحصيلي هارتر (1981) و پرسش‌نامه تنظيم هيجاني كاشدان وهافمن (2010) به منظور اجراي پيش‌آزمون براي آنان اجرا شد. گروه آزمايش تحت 12 جلسه (به صورت هفته‌اي سه جلسه 45 دقيقه‌اي) درمان متمركز بر شفقت قرار گرفتند و يك هفته پس از اتمام مداخله هر دو گروه آزمايش و كنترل مورد پس‌آزمون واقع شدند. و پس از گذشت يك ماه پيگيري انجام شد. براي تحليل نتايج از آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 24 استفاده شد. نتايج نشان داد كه گروه درماني متمركز بر شفقت بر ميزان پرخاشگري وخودتنظيمي هيجاني دانش‌آموزان تأثير معناداري دارد (0.01 p) و اين نتايج طي گذر زمان نيز ثابت مانده‌اند. اما در متغير انگيزش تحصيلي تفاوت معناداري بين سنجش‌هاي مكرر نبود ليكن اثربخشي مداخله درماني بر اين متغير تاييد نشد. بنابراين مي‌توان اين روش درماني را جهت بهبود رفتارهاي پرخاشگرانه و خودتنظيمي ‌هيجاني دانش‌آموزان به كار برد.