اثربخشي تحريك فراجمجمه‌اي مغز با استفاده از جريان مستقيم الكتريكي(TDCS)بر كاركردهاي اجرايي بازماندگان جنگي مبتلا به اختلال استرس پس‌آسيبي(PTSD)

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان TDCS بر كاركردهاي اجرايي بازماندگان جنگي مبتلا به PTSD انجام گرفت. روش: اين پژوهش از منظر اجرا از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون و گروه آزمايش و شم/پلاسيبو بود. جامعه ي آماري اين پژوهش شامل كليه افراد آسيب ديده (مجروحين جنگي) شهر كرمانشاه بود و حجم گروه هاي آزمايش و شم/پلاسيبو جمعاً شامل 30 نفر (هر گروه 15 نفر) بود كه به روش نمونه گيري هدفمند (در دسترس) انتخاب شدند. جهت گردآوري داده ها از پرسشنامه ارزيابي اختلال كاركردهاي اجرايي روانشناختي باركلي (BDEFS) و فهرست اختلال فشار رواني پس از سانحه وودرز و همكاران (1994) استفاده شد و داده ها با استفاده از روش تحليل كواريانس چندمتغيره تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد بين ميانگين نمرات پس‌آزمون خودمديريتي زمان، خودانگيزشي، خودنظم جويي هيجاني و نمره كل كاركردهاي اجرايي بعد از حذف اثر پيش‌آزمون، در گروه هاي آزمايش و گواه تفاوت معني‌داري وجود دارد (0.01˂P).. به عبارتي مي‌توان گفت كه درمان (tDCS) منجر به افزايش سازه هاي مذكور در گروه آزمايش، در مقايسه با گروه شم/پلاسيبو ‌شده است. اما نتايج حاكي از آن بود كه بين ميانگين پس آزمون خودسازماندهي/حل مسئله و خودكنترلي/بازداري در گروه هاي آزمايش و شم/پلاسيبو تفاوت معناداري وجود ندارد (0.05 P). به عبارتي مي‌توان گفت كه درمان (tDCS) تغيير معناداري در خودسازماندهي/حل مسئله و خودكنترلي/بازداري ايجاد نكرده و در اين خصوص اثربخش نبوده است. نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي حاصله و ارتقاي كاركردهاي اجرايي در جانبازان مبتلا به PTSD، لازم است تا درمان هايي نظير tDCS براي اين افراد به صورت مدون مورد استفاده قرار گيرد.