تأثير هشت هفته تمرين ايزوكالريك با شدّت‌LTP1و LTP2 بر متغيرهاي قلبيريوي مردان جوان غير ورزشكار

مقدمه و هدف: اثربخشي بهينه تمرينات ورزشي، چه در بعد همگاني و چه در بعد قهرماني، از اهميت زيادي برخوردار است. هدف از تحقيق حاضر، مقايسه تأثير 8 هفته تمرين با شدت هاي آستانه هوازي (LTP1) و آستانه بي هوازي (LTP2) با كل كار و اكسيژن مصرفي مشابه بر پارامترهاي قلبي ريوي در مردان غير ورزشكار بود. مواد و روش ها: 22 دانشجوي مرد غير ورزشكار به صورت داوطلبانه در اين تحقيق شركت كردند و بطور تصادفي به دو گروه آستانه هوازي (12 نفر، 61% HRmax) و آستانه بي هوازي (10 نفر، 86% HRmax) تقسيم شدند. آزمودني ها قبل و پس از تمرينات آزمون فزاينده نوارگردان را براي تعيين حداكثر اكسيژن مصرفي (VO2max)، سرعت در آستانه بي هوازي (vAT)، اكسيژن مصرفي در آستانه بي هوازي (VO2 at AT) اجرا كردند. آزمودني هاي هر دو گروه سه روز در هفته به مدّت 8 هفته و با كل كار و اكسيژن مصرفي مشابه تمرين كردند. تفاوت درون گروهي و بين گروه هي به ترتيب با استفاده از آزمون t همبسته و t مستقل انجام شد. اندازۀ اثر براي تغييرات معني دار، با استفاده از آزمون مجذور امگا محاسبه شد. يافته ها: نتايج تحقيق حاضر نشان داد كه پس از تمرينات اكسيژن مصرفي در آستانه بي هوازي و vAT در هر دو گروه تمريني افزايش معنادار و همچنين فشار خون و ضربان قلب استراحت بطور معناداري كاهش يافت (05/0≤P ).  همچنين حداكثر اكسيژن مصرفي پس از تمرين در آستانه بي هوازي بطور معناداري افزايش يافت (009/0 =P)، در حالي كه در گروه آستانه هوازي افزايش معناداري مشاهده نشد. همچنين، نتايج نشان داد كه  بين گروه ها از نظر آماري، تفاوت معناداري وجود ندارد. نتيجه گيري: در مجموع نتايج تحقيق حاضر نشان مي دهد كه، وقتي حجم تمرين كنترل مي شود، شدت بالاتر تمرين نسبت به شدت پايين تمرين، در بهبود VO2max  افراد جوان غير فعال مؤثرتر است.