اثربخشي درمان شناختي رفتاري بر كنترل هيجان و افكار خودكشي در جانبازان مبتلا به PTSD

اهداف: وجود هشت سال جنگ تحميلي در ايران موجب شده است گروه قابل توجهي از رزمندگان و جانبازان به علايم اختلال استرس پس از ضربه (PTSD) دچار شوند. PTSD حداقل با نشانه هاي يك اختلال رواني ديگر همراه است. هدف پژوهش حاضر بررسي تاثير درمان شناختي رفتاري بر كنترل هيجان و افكار خودكشي جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه بود. مواد و روش ها: در اين پژوهش كاربردي، با طرح نيمه آزمايشي به صورت پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل در سال 96-1395، تعداد 40 نفر از جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه بستري شده در بيمارستان قدس شهر سنندج به روش نمونه گيري دردسترس انتخاب شده و به صورت جايگزيني تصادفي در دو گروه آزمايش (20 نفر) و كنترل (20 نفر) قرار گرفتند. ابزار گردآوري داده ها مقياس افكار خودكشي بك و پرسش نامه مهار هيجاني بود. بيماران گروه آزمايش به مدت 9 جلسه تحت درمان گروهي شناختي رفتاري قرار گرفتند. تجزيه و تحليل آماري داده ها به كمك نرم افزار SPSS 16 و توسط آزمون هاي تحليل كوواريانس تك متغيره و چندمتغيره انجام شد. يافته ها: پس از تعديل نمرات پيش آزمون، تفاوت بين گروه آزمايش و كنترل معني دار بود و درمان شناختي رفتاري باعث افزايش كنترل هيجان (25.40=F) و زيرمقياس هاي آن و كاهش افكار خودكشي (38.19=F) و زيرمقياس هاي آن در جانبازان مبتلا به PTSD شد (0.001=p). نتيجه گيري: درمان شناختي رفتاري بر افزايش كنترل هيجان و كاهش علايم افكار خودكشي در جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه موثر است.