بررسي تاثير فعاليت هوازي بر سايتوكين ضد التهابي اينترلوكين10(IL10)، راديكال آزاد نيتريك اكسايد (NO)، خستگي و كيفيت زندگي در زنان مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس

سابقه و هدف: مولتيپل‌اسكلروزيس (MS) شايع‌ترين بيماري سيستم عصبي مركزي است. اين بيماري اثرات منفي بر سلامت جسمي و رواني دارد. سايتوكين ها و راديكال‌هاي آزاد نقش مهمي در پاتوژنز اين بيماري دارند و مهمترين هدف مداخلات درماني مي‌باشند. فعاليت ورزشي منظم افت عملكردي مرتبط با بيماري MS را كاهش مي‌دهد. اما تاثير ورزش بر سايتوكين ها و راديكال هاي آزاد مرتبط با فعاليت در اين بيماري به طور كامل مشخص نشده است. هدف از اين مطالعه بررسي تاثير 8 هفته فعاليت ورزشي هوازي بر سطح IL10،NO ،خستگي و كيفيت زندگي در زنان مبتلا به MS بود. مواد و روش‌ها:30 زن مبتلا به MS با ميانگين سن 6.97 ± 30.11 سال و شدت بيماري(EDSS) كمتر از 3 به طور داوطلبانه در اين مطالعه شركت كردند.آزمودني‌ها بصورت تصادفي به دو گروه ورزش (n=15) و كنترل (n=15) تقسيم شدند. گروه تمرين برنامه ورزش هوازي را 3 روز در هفته و به مدت 8 هفته اجرا كردند. نمونه‌گيري‌هاي خوني در سه مرحله(هفته 0، پايان هفته چهارم و پايان هفته هشتم) و تكميل پرسشنامه‌ها در دو مرحله قبل و بلافاصله  بعد از اتمام آخرين جلسه تمرين انجام شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي آماري تحليل كوواريانس با اندازه‌گيري‌هاي تكراري، تحليل كوواريانس و تي مستقل در سطح معنا داري p≤0.05 تجزيه و تحليل شدند.  يافته ها: نتايج نشان داد كه پس از 8 هفته فعاليت هوازي NO در گروه تمرين كاهش معني‌دار يافت (p≤0.05). IL10 گروه تمرين پس از 8 هفته در مقايسه با گروه كنترل افزايش معني دار داشت (p≤0.05). خستگي در گروه تمرين نسبت به گروه كنترل پس از 8 هفته فعاليت كاهش معني دار و كيفيت زندگي افزايش معني دار داشت (p≤0.05). نتيجه‌گيري: فعاليت ورزشي هوازي با شدت كم تا متوسط (40 تا 70 درصد حداكثر اكسيژن مصرفي) و متناسب با توانايي بيماران MS به‌گونه‌اي كه باعث تشديد علائم بيماري از جمله حساسيت گرمايي و خستگي نشود، مي‌تواند از طريق بهبود خستگي،كيفيت زندگي و افزايش سايتوكين‌هاي ضدالتهابي مانند IL10 و همچنين كاهش راديكال‌هاي آزاد از جمله NO براي بيماران MS مفيد باشد.