تاثير تمرين مقاومتي بر غلظت پلاسمايي ليپوكالين2، تعداد سلول‌هاي سفيد خون و شاخص مقاومت به انسولين در مردان مبتلا به ديابت نوع 2

سابقه و هدف: ليپوكالين2 آديپوكيني است كه به ميزان بالايي در بافت چربي سفيد بيان مي شود و به نظر مي رسد بر متابوليسم گلوكز و حساسيت انسوليني اثرگذار باشد. هدف پژوهش حاضر بررسي تاثير 8 هفته تمرين مقاومتي دايره اي بر سطوح پلاسمايي ليپوكالين2 مردان ديابتي بود. مواد و روش ها: شانزده مرد مبتلا به ديابت نوع 2 با ميانگين سن 7.9 ± 49.2 سال، وزن 11.4 ± 81.6 كيلوگرم و شاخص توده بدن 3.9 ± 28.1 به طور تصادفي به دو گروه كنترل (تعداد = 8) و تمرين مقاومتي (تعداد = 8) تقسيم شدند. آزمودني هاي گروه تمرين 8 هفته تمرين مقاومتي دايره اي با شدت 50 تا 80 درصد يك تكرار بيشينه را (3 روز در هفته) انجام دادند. شاخص هاي پيكرسنجي و سطوح ناشتاي گلوكز، انسولين و ليپوكالين2 پلاسمايي همراه با هموگلوبين گليكوزيله (HbA1c)، شاخص مقاومت انسوليني (HOMAIR) و تعداد سلول هاي سفيد خون (WBC) در ابتدا و پايان مطالعه مورد ارزيابي قرار گرفت. يافته ها: تمرين مقاومتي موجب كاهش معني دار سطوح پلاسمايي انسولين، HbA1c و WBC مردان ديابتي شد (0.05 P). تغييرات غلظت پلاسمايي گلوكز و مقادير HOMAIR در گروه تمرين مقاومتي در مقايسه با گروه كنترل معني دار بود (0.05 P). غلظت پلاسمايي ليپوكالين2 در گروه تمرين با افزايش همراه بود (0.05 P) كه اين تغييرات تفاوت معني داري در مقايسه با گروه كنترل داشت (0.05 P). بحث و نتيجه گيري: يافته هاي تحقيق حاضر بيانگر آن است كه تمرين مقاومتي دايره اي مي تواند روش مداخله ي موثري در بهبود نيم رخ متابوليكي و التهابي در مردان مبتلا به ديابت نوع 2 باشد. افزايش غلظت پلاسمايي ليپوكالين2 احتمالاً ساز و كاري جبراني در بهبود متابوليسم اين بيماران است.