ارتباط بين ثبات ناحيه مركزي و قدرت برخي عضلات اندام تحتاني با تكنيك پرشفرود با استفاده از سيستم امتيازدهي خطاي فرود

مقدمه و هدف:  آسيب رباط متقاطع قدامي يكي از رايج ترين آسيب هاي ورزشي بوده كه به دلايل مختلف روي مي دهد و تحقيقات تاكنون به بررسي علت هاي احتمالي پرداخته اند. هدف از اين مطالعه، بررسي ارتباط بين ثبات ناحيه مركزي بدن و قدرت ايزومتريك ابداكشن و چرخش خارجي ران با بيومكانيك پرشفرود افراد فعال از طريق سيستم امتيازدهي خطاي فرود بود. روش شناسي: ثبات ناحيه مركزي بدن و قدرت اندام تحتاني 30 آزمودني فعال (سن 2.12±21.27 سال، قد 6.59±177.77 سانتي متر، وزن 6.94±69.42 كيلوگرم) به ترتيب از طريق آزمون هاي ميداني و معتبر مك گيل و دينامومتري دستي ارزيابي گرديد. سپس افراد آزمون سيستم امتيازدهي خطاي فرود را به منظور ارزيابي بيومكانيك پرشفرود اجرا كردند. براي بررسي ارتباط مقادير ثبات ناحيه مركزي و قدرت ايزومتريك ابداكشن و چرخش خارجي ران با امتياز LESS از آزمون همبستگي پيرسون و ارتباط پيش بين اين متغيرها با امتياز LESS از آزمون رگرسيون چند متغيره استفاده گرديد (0.05≥P). يافته ها: همبستگي و ارتباط پيش بين معناداري بين آزمون هاي فلكسور تنه (0.4=P)، اكستنسور تنه (0.46=P)، پلانك (0.49=P)، پلانك از سمت راست (0.41=P)، پلانك از سمت چپ (0.4=P)، قدرت ايزومتريك ابداكشن ران (0.44=P) و چرخش خارجي ران (0.07=P)، و نمرات كلي آزمون سيستم امتيازدهي خطاي فرود مشاهده نشد. نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه بين استقامت و ثبات ناحيه مركزي بدن و قدرت ايزومتريك عضلاني با بيومكانيك پوياي پرشفرود ارتباط معناداري ندارد كه اين يافته احتمالاً به دليل تفاوت ميان ماهيت آزمون هاي استقامت و ايزومتريك با حركات عملكردي پويا مي باشد. به طور كلي، اجراي پژوهش هاي مربوط به غربالگري ورزشكاران در معرض خطر به منظور پيشگيري از وقوع آسيب هاي جدي كه دوران ورزشي و نيز زندگي فردي ورزشكاران را تهديد مي كنند امري لازم و ضروري مي باشد. بدون ترديد، بهره گيري از روش هاي كاربردي در ارزيابي الگوهاي خطرزا كه بتوانند جايگزيني براي سيستم هاي آزمايشگاهي گران قيمت بوده و در گروه هاي بزرگ به آساني قابل اجرا باشند، در اين جهت براي متخصصين پزشكيورزشي بسيار كمك كننده خواهد بود.