پاسخ آپلين و امتياز كلي خطر متابوليك در زنان ميان‌سال داراي سندرم متابوليك به تمرين هوازي

سابقه و هدف: آپلين در بيماري‌هاي متابوليك افزايش مي‌يابد و سطوح آن مي‌تواند به عنوان يك شاخص ويژه براي حساسيت انسوليني و همچنين علت شناسي آن به كار رود. هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير هشت هفته تمرين هوازي بر سطوح آپلين سرمي و شاخص‌هاي خطر متابوليك در زنان داراي سندرم متابوليك بود. مواد و روش ها: 24 زن داراي سندرم متابوليك به‌طور تصادفي به دو گروه تمرين هوازي (12 نفر) و كنترل (12 نفر) تقسيم شدند. گروه تمرين هوازي به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته با شدت 5060 درصد ضربان قلب ذخيره به مدت 2040 دقيقه به اجراي تمرينات هوازي پرداختند. قبل و 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمرين اندازه‌گيري‌هاي تركيب‌بدني و خون‌گيري انجام‌شد. براي مقايسه درون گروهي ميانگين ها از آزمون t همبسته، براي مقايسه بين گروهي تغييرات نيز از آزمون t مستقل و براي بررسي همبستگي بين متغيرها از آزمون پيرسون استفاده شد. يافته‌ها: بين مقدار آپلين پايه كل آزمودني‌ها در پيش‌آزمون و كليه شاخص‌هاي خطر متابوليك همبستگي معني‌داري مشاهده شد (05/0p نتيجه‌گيري: تمرين هوازي مي‌تواند باعث كاهش آپلين سرم و بهبود مقاومت انسوليني و برخي شاخص‌هاي خطر متابوليك در زنان داراي سندرم متابوليك شود. اما كاهش آپلين همراه با بهبود وضعيت متابوليكي، از نقش آپلين به عنوان يك عنصر واسطه‌اي احتمالي در بروز آثار تمرين بدني بر نارسايي‌هاي متابوليك دلالت مي‌كند.