تاثير آموزش دلسوزي به خود بر انعطاف‌پذيري شناختي و معناي زندگي در افراد مواجه‌شده با انفجار مين منجر به نقص عضو

اهداف: افراد مواجه شده با آسيب، رويكرد انعطاف پذيري در مواجهه با استرس ندارند و به دنبال معناي جديدي براي زندگي نيستند. با توجه به اهميت اين امر، پژوهش حاضر با هدف بررسي تاثير آموزش دلسوزي به خود بر انعطاف پذيري شناختي و معناي زندگي در افراد مواجه شده با انفجار مين منجر به نقص عضو انجام شد. مواد و روش ها: در اين پژوهش آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل، 40 نفر از افراد مواجه شده با انفجار مين منجر به نقص عضو كه در نيمه اول سال 1396 تحت حمايت بنياد شهيد شهرستان گيلان غرب بودند، به روش نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب شده و به صورت تصادفي در دو گروه 20نفري آزمايشي و كنترل قرار گرفتند. براي جمع آوري اطلاعات از پرسش نامه انعطاف پذيري شناختي و پرسش نامه معناي زندگي (MLQ) استفاده شد. براي گروه آزمايشي 8 جلسه آموزش دلسوزي به خود اجرا شد. داده هاي به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS 21 و توسط آزمون تحليل كواريانس چندمتغيره تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: بعد از تعديل نمرات پيش آزمون، ميانگين نمرات انعطاف پذيري شناختي (11.22=F) و زيرمولفه هاي ادراك كنترل (13.16=F) و ادراك چندين راه حل (5.64=F) و ميانگين نمرات معناي زندگي (13.24=F) و زيرمولفه; هاي معناي حاضر در زندگي (3.78=F) و جستجوي معنا در زندگي (19.07=F) در گروه آزمايش به طور معني داري بالاتر از گروه كنترل بود (0.05 p). نتيجه گيري: درمان متمركز بر دلسوزي به خود در بهبود انعطاف پذيري شناختي و معناي زندگي در افراد مواجه شده با انفجار مين منجر به نقص عضو موثر است.