رابطه‌ سيستم‌هاي فعال‌سازي و بازداري رفتاري با اجتناب تجربي و تكانشگري جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

اهداف: حساسيت سيستم هاي فعال سازي و بازداري رفتاري مي تواند در تداوم اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) در جانبازان نقش داشته باشد. با توجه به اهميت اين امر، پژوهش حاضر با هدف پيش بيني تكانشگري و اجتناب تجربي جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه براساس سيستم هاي فعال سازي و بازداري رفتاري انجام شد. ابزار و روش ها: در اين مطالعه توصيفي همبستگي، 120 نفر از جانبازان تحت درمان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه در بيمارستان روان پزشكي ايثار اردبيل در سال 1396 با روش نمونه گيري دردسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش، مقياس سيستم هاي بازداري/فعال سازي رفتاري، پرسش نامه تكانشگري (BIS11) و پرسش نامه پذيرش و عمل (AAQ) بود. تحليل داده ها با نرم افزار SPSS 21 و توسط آزمون هاي ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه صورت گرفت. يافته ها: 65.4% واريانس اجتناب تجربي و 79.1% واريانس تكانشگري جانبازان مبتلا به PTSD به وسيله سيستم هاي بازداري و فعال سازي رفتاري تبيين شد (0.001=p). سيستم بازداري رفتاري (0.167=β) و حساسيت به پاداش (0.066=β) به طور مستقيم و معني دار اجتناب تجربي را پيش بيني كردند (0.001 p). همچنين حساسيت به پاداش (0.366=β) به طور مستقيم و معني دار و بازداري رفتاري (0.132=β) به طور معكوس و معني دار تكانشگري جانبازان مبتلا به PTSD را پيش بيني نمودند (0.001 p). نتيجه گيري: حساسيت سيستم هاي بازداري و فعال سازي رفتاري باعث افزايش اجتناب تجربي و تكانشگري در جانبازان مبتلا به PTSD مي شود. بنابراين با كاهش دادن فعاليت سيستم هاي مغزي/رفتاري مي توان اجتناب تجربي، تكانشگري و نيز علايم PTSD را در جانبازان تعديل كرد.