اولويت‌بندي تأثير مؤلفه‌هاي سرمايۀ اجتماعي بر مشاركت ساكنان در نوسازي بافت‌هاي‌ فرسوده شهري (مطالعه موري: ناحيه 3 منطقه 10 شهر تهران)

يكي از مهم‌ترين مسائلي كه در چند دهه اخير مورد توجه مسئولان و انديشمندان مسائل شهري و به‌ويژه بافت‌هاي فرسوده شهري قرار گرفته است، موضوع استفاده از ظرفيت‌هاي سرمايه اجتماعي براي تسهيل در روند بهسازي و نوسازي بافت‌هاي فرسوده شهري است. ازاين‌رو در اين تحقيق به بررسي ميزان تأثير مؤلفه‌هاي سرمايه اجتماعي در تمايل به نوسازي ساكنان بافت‌هاي فرسوده ناحيه سه منطقه ده شهرداري تهران پرداخته شده است. جامعه مورد بررسي در اين تحقيق جمعيت بالاي 18 سال ناحيه مورد مطالعه به تعداد 86396 نفر مي‌باشد. براي اين كار ابتدا با استفاده از فرمول كوكران، نمونه‌اي با حجم 382 نفر در بين ساكنين ناحيه به‌صورت تصادفي انتخاب شد. روش پژوهش حاضر توصيفي – تحليلي و مبتني بر داده‌هاي اوليه مي‌باشد كه جمع‌آوري اطلاعات اوليه، به‌صورت اسنادي و پيمايشي و با استفاده از پرسشنامه انجام‌گرفته است. داده‌هاي جمع‌آوري‌شده با استفاده از نرم‌افزارهاي SPSS و Smart PLS مورد پردازش قرار گرفت. براي اولويت‌بندي هر يك از مؤلفه‌ها و همچنين تعيين سهم و نقش آن‌ها در تمايل به نوسازي محدوده مورد مطالعه از سه روش؛ تحليل ميانگين، تحليل مسير PLS، رگرسيون وزني جغرافيايي (GWR) استفاده شد. بر اساس نتايج پژوهش مؤلفه‌هاي اصلي تأثيرگذار بر تمايل بر نوسازي ناحيه سه منطقه ده تهران بر اساس درجه اهميت اين‌گونه اولويت‌بندي شدند كه به ترتيب مؤلفه‌هاي رضايتمندي، روابط همسايگي، مشاركت اجتماعي و اعتماد نهادي قرار گرفتند. با برنامه‌ريزي در راستاي ارتقاء و ساماندهي اين مؤلفه‌ها بر اساس درجه اهميت مي‌توان وضعيت تمايل به نوسازي محدوده مورد مطالعه را بهبود بخشيد.