تحليل معيارهاي تاب‌آوري در بافت فرسوده شهري در برابر زلزله با تأكيد بر تاب‌آوري كالبدي (مورد: منطقه 10 شهرداري تهران)

تاب آوري شهري به توانايي يك سيستم شهري در مقياس زماني و فضايي براي حفظ يا بازگشت سريع به عملكردهاي مطلوب گذشته در برابر اختلالات طبيعي در جهت پايداري با تغييرات گفته ميشود. پژوهش حاضر با هدف تحليل معيارهاي تاب آوري شهري در بافت فرسوده منطقه 10 شهر تهران در برابر زلزله تدوين شده است. روش تحقيق با توجه به موضوع پژوهش، توصيفي تحليلي و - هدف از نوع كاربردي بوده و دادهها به دو روش اسنادي و پيمايشي گردآوري شده است. براي تجزيه وتحليل داده ها از آزمونهاي T تك- نمونه اي، پيرسون، فريدمن، رگرسيون موجود در نرمافزار ژئودا ، انسلين محلي موران و morgans I استفاده شد. جامعه آماري شامل ساكنين منطقه 10 شهر تهران است كه 384 نفر به صورت تصادفي مورد پرسشگري قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه بعد كالبدي ) 11 / 3 ) در رتبه اول اهميت قرار گرفته و بعد اقتصادي ) 58 / 2 ( در رتبه دوم اهميت قرار دارد، بعد اجتماعي ( 28 / 2 ) در رتبه سوم اهميت قرار دارد و بعد نهادي ( 04 / 2 ) در رتبه چهارم قرار دارد كه به عنوان كماهميتترين بعد تعيين شده است. در نهايت ميتوان بيان كرد كه مطلوبيت تابآوري شهري در منطقه 10 شهر تهران در برابر مخاطرات طبيعي با توجه به كليه ابعاد و مؤلفهها خيلي ضعيف بوده است، بنابراين اين منطقه در برابر مخاطرات طبيعي از تابآوري و پايداري پاييني برخوردار است.