ايمپرينت مولكولي و كاربردهاي آن در آناليز نمونه‌هاي غذايي

ايمپرينت مولكولي روشي نوين در تهيه مواد بسپاري (پليمري) است به نحوي كه ساختار نهايي داراي مكان هايي براي شناسايي مولكول هدف مي باشد. امروزه بسپارهاي ايمپرينت شده به عنوان جاذب هايي گزينش كننده و انتخابگر در فرايندهاي تجزيه‌اي، تشخيصي و در  سامانه‌هاي نوين دارورساني مطرح شده‌اند. به طور كلي، تغليظ و جداسازي يك تركيب از نمونه ي طبيعي يا آزمايشگاهي (به منظور  تجزيه كمي يا كيفي و نيز كاربردهاي غذايي يا دارويي) مستلزم حذف ساير تركيبات شيميايي موجود در آن نمونه است و روش هاي موجود در اين زمينه، به ويژه در مورد تركيبات پيچيده، داراي مزايا و معايبي است كه كاربرد آن ها را محدود مي نمايد. استفاده از  بسپارهاي ايمپرينت شده در انواع روش هاي پيش تغليظ و جداسازي، به دليل اختصاصيت، دقت و تكرار پذيري بالا، در حال توسعه بوده و تاكنون در علوم مختلفي همچون صنايع غذايي، دارويي، زيست محيطي، صنعتي، نظامي و براي جداسازي مولكول هاي مختلفي همچون داروها، قندها، اسيدهاي آمينه، توكسين ها، آفت كش ها، عوامل شيميايي جنگي و نيز به عنوان اجزاء تشخيصي در حسگرها بكار گرفته شده است. با وجود سهولت و قابليت هاي منحصر به فرد اين  روش، ايمپرينت مولكولي در ايران به ويژه در حوزه صنايع غذايي چندان شناخته شده نيست و گسترش و تجاري سازي آن نيازمند تحقيقات بيشتر در اين زمينه مي باشد. در اين مطالعه، مفهوم ايمپرينت مولكولي، روش هاي به كارگرفته شده در توليد و بررسي ساختار  بسپارهاي ايمپرينت شده و كاربرد اين بسپارها در نمونه هاي غذايي مورد بررسي قرار گرفته است.