رويكردي تفكيكي جهت بررسي اثر قراردادهاي نفتي بر روند توليد نفت خام كشورهاي ايران و عربستان سعودي

در اين مقاله تأثير قراردادهاي نفتي بر روند توليد نفت خام دو كشور ايران و عربستان سعودي مورد بررسي قرار مي‌گيرد. جهت بررسي اثر اين قراردادها از رويكردي تفكيكي بهره گرفته مي‌شود. در اين رويكرد ميزان توليد بهينه هر يك از ميادين دو كشور در دو سناريو برآورد شده و سپس ميزان توليد كل، از تجميع توليد برآورد شده ميادين محاسبه مي‌گردد. در سناريوي اول فرض مي‌گردد كه كنترل توليد از ابتدا در دست دولت ميزبان باشد؛ اما در سناريوي دوم، نوع قراردادهاي نفتي منعقد شده در تاريخ دو كشور، كنترل كننده توليد را مشخص مي‏كند. بر اين اساس در سناريوي دوم در برخي دوره‏ها دولت ميزبان و در ديگر دوره‏ها شركت بين‏المللي نفتي كنترل توليد را در دست دارد. بر اساس نتايج حاصله، در حالتي كه كنترل توليد در دست شركت‌هاي بين‌المللي باشد، ميزان توليد بيشتر از حالتي است كه بهره‏برداري و كنترل توليد توسط دولت ميزبان صورت مي‌گيرد. همچنين با افزايش سهم شركت بين‌المللي نفتي، وي توليد از ميدان را جهت حداكثر كردن خالص ارزش فعلي خود افزايش مي‏دهد.