مقايسه آثار اختلالي ناشي از قراردادهاي نفتي ايران (IPC) و قراردادهاي مشاركت در توليد (PSC ) با استفاده از مدل برنامه‌ريزي پوياي تصادفي: مطالعه موردي ميدان آزادگان جنوبي

در اين مطالعه واكنش رفتاري بهره‌بردار به ساختار و مؤلفه‌هاي رژيم مالي قرارداد نفتي ايران (IPC) و قرارداد مشاركت در توليد (PSC) با استفاده از رويكرد بهينه‌سازي پويا (روش برنامه‌ريزي پويا) بررسي و مقايسه شده است. هدف اصلي از انجام اين پژوهش، محاسبه كمي ميزان اختلال ناشي از قراردادهاي نفتي است كه منجر به تغيير در تصميم سرمايه‌گذار نسبت به حالت خنثي (نبود محدوديتهاي قراردادي اعم از كسر سهم دولت از رانت منابع، ماليات،‌ زمان‌بندي استخراج، سقف بازپرداخت هزينه و ...)‌ مي‌گردد. مهمترين نوآوري اين مقاله به كارگيري مدل برنامه‌ريزي پوياي تصادفي براي يك ميدان واقعي به منظور رسيدن به نتايج كمي و استفاده از زيان نهفته يا ارزش از دست رفته (DWL) به عنوان معياري مشخص و جامع جهت اندازه‌گيري ميزان اختلال ناشي از قرارداد نسبت به بهترين حالت ممكن (مسير خنثي) مي‌باشد. به اين منظور از اطلاعات مربوط به طرح توسعه ميدان آزادگان جنوبي استفاده شده است. نتايج به دست آمده، بيانگر آن است كه هر دو رژيم مالي نسبت به حالت خنثي با آثار اختلالي همراه بوده و زيان نهفته يا ارزش از دست رفته (DWL) در قرارداد IPCنسبت به قرارداد مشاركت در توليد در تمام سناريوهاي 15 گانه مورد بررسي به جز يك مورد، بيشتر است. به عنوان مثال در سناريو مرجع و قيمت‌هاي مرجع زيان نهفته قراردادهاي IPCو مشاركت در توليد به ترتيب 22/22% و 14/22% خواهد بود.