هگل بعد از نيچه: نقد و بررسي كتاب فراسوي هگل و نيچه اثر اليوت ل. ژورست

هگل و نيچه عمدتاً به‌منزله دو قطب مخالف در فضاي فكري و فلسفي قرن نوزدهم معرفي شده‌اند. نيچه منتقد سرسخت ديالكتيك هگلي و مخالف تمام‌عيار متافيزيك مدرن معرفي شده است كه هگل نمايندۀ تام‌‌وتمام آن است. اين تصوير از نيمۀ دوم قرن بيستم رفته‌رفته رنگ مي‌بازد. هرچند هگل را نقطۀ اوج متافيزيك مدرن و نيچه را منتقد متافيزيك و آغازگر پست‌مدرنيسم مي‌دانيم، آيا شباهت‌ها و هم‌خواني‌هاي مفهومي و فلسفي ميان آن دو خود گواهي بر كاذب‌بودن يا دست‌كم نابسنده‌بودن اين دسته‌بندي مدرن/ پست‌مدرن نيست؟ آيا هگل و نيچه، صرف‌نظر از برخي برداشت‌هاي ظاهري، در مباني فكري و فلسفيِ خود بسيار به هم‌ديگر نزديك نيستند؟ آيا نمي‌توان هگل را با نيچه و نيچه را با هگل خواند؟ اين هدفي است كه اليوت ژورست در كتاب فراسوي هگل و نيچه براي خود ترسيم كرده است، اما وي براي اين مهمْ مفهومي را ميانجي و اساس كارش قرار داده ‌است كه براي هر دو فيلسوف بسيار كليدي و محوري است: مفهوم فرهنگ. مقالۀ حاضر در سه سطح به نقد و بررسي اين كتاب خواهد پرداخت: نخست، نقد صوري اثر؛ سپس، نقد رويكرد كلي نويسنده و درنهايت، نقد ترجمۀ فارسيِ كتاب و مواضع مترجم فارسي.