آسيب‌شناسي ريزش دانشجو در رشته زبان و ادبيات عربي (تمايز در افق زيست‌‌جهان)

آسيب‌‌شناسي رشته‌‌هاي آموزشي از رسالت‌‌هاي تربيت‌‌يافتگان در هر سيستم آموزشي است و اين مهم جز با نگرشي انتقادي و برمبناي فاصله‌‌گيري نقادانه از آن نظام دانايي محقق نمي‌‌شود. در اين ميان، رشته زبان و ادبيات عربي نيز از اين قاعده مستثنا نيست و آسيب‌‌ها و ضعف‌‌هاي ساختار آموزشي آن موجب بي‌‌علاقگي و ريزش كمي و كيفي دانشجويان و تاحدودي استادان شده است. محور اصلي اين نوشتار مفهوم «زيست‌جهان» از ادموند هوسرل، پايه‌گذار‌ روش پديدارشناسي، است. زيست‌جهان زندگي واقعي مشترك سوژه‌‌هاي انساني است كه بايستي برمبناي آن دانش انساني صورت‌‌بندي شود و انگاره «زيست ـ دانش» مبنا قرار گيرد. جستار زير مي‌‌كوشد تا با‌تكيه‌بر مفهوم «زيست‌‌جهان» به تحليل و توصيف اين مسئله بپردازد كه آسيب ريزش دانشجويان در رشته زبان و ادبيات عربي ناشي از تمايز در افق زيست‌‌جهاني است. يعني آگاهي، درك، و دريافت تحصيل‌‌كنندگان در اين رشته با آگاهي و درك و دريافت زيست‌‌جهان معاصر وجوه تمايز و افتراق بنيادين دارد و از‌اين‌روست كه با آن نوع دانش، امكان ادراك، تعامل، و هم‌ذات‌‌پنداري با جهان واقع زندگي براي آنان مفقود مي‌‌شود. از نتايج اين نوشتار تبيين تمايزات اساسي ميان زيست‌‌جهان حاكم بر رشته زبان و ادب عربي و زيست‌‌جهاني است كه در آن زندگي مي‌‌كنيم تا بدين وسيله آسيبي كه در بنياد آگاهي ريشه دارد، فهم شود و در حل آن اقدامات و اصلاحاتي انجام گيرد. ازجمله اين اصلاحات گشودن افقي درراستاي بينارشته‌‌اي‌شدن آموزش در اين رشته است كه مطالعات امروزين بسيار بر آن تأكيد مي‌‌نهد.