نقد و تحليل تعاريف«حُسن طلب» همراه با دريافتي تازه از آن

حُسن طلب، از آرايه هاي ادبي است كه نياز و خواسته اي را با شيوه‌ي نيكو و اثرگذار براي شنونده‌ي خويش بيان مي نمايد؛ اين آرايه ادبي به عنوان يك متغيّر در بديع معنوي، بر پايه‌ي نياز، نوع تقاضا و  جايگاهِ مخاطب، به گونه هاي متفاوتي در قالب هاي شعري پديدار مي گردد و در مركز آن  طلب به عنوان يك سخن هدفمند نمود دارد. اجزاي سازنده‌ي بافت شعر، همچون واژگان و زبان، تصوير،آهنگ كلام، عاطفه، لحن و جايگاه سخن كه موجب حُسن آن مي شوند، با تأثيرپذيري از عواملي مانند شخصيّت شاعر، سبك شعري، نوع مخاطب، مطلوب يا خواسته‌ي شاعر، شرايط اجتماعي، سياسي و اقتصادي حاكم برجامعه اي كه شاعر درآن زندگي مي كند، سبب بيان طلب مي شوند؛ اين نكته در تعاريف كتاب هاي پيشين بديع و بلاغت نيامده است. اين مقاله با بررسي، نقد و تحليل تعاريف موجود درمنابع بلاغي، بر پايه‌ي شيوه هاي استفاده‌ي شاعران ازحسن طلب، تعريفي نوين  با ديدگاهي تازه، از اين آرايه، ارائه كرده است.