كاركردگرايي تحققگر و زندگي پس از مرگ

در فلسفۀ ذهن معاصر، برخي با ارائۀ مدلي تلفيقي از كاركردگرايي و نظريۀ اين‌هماني، به دنبال تحويل حالات نفساني به حالات بدني و فيزيكي و به اين ترتيب تحويل شخصيت آدمي به بدن و دستگاه عصبي او هستند. از آنجا كه اين رويكرد از يك سو مي‌تواند به عنوان مدل تكامل‌يافته و جرح‌وتعديل‌شدۀ نظريۀ اين‌هماني به شمار آيد، گاهي مدل «كاركردي تحويل» يا «اين‌هماني كاركردي» خوانده مي‌شود. از ديگر سو، همين رويكرد، از آنجا كه نسخه‌اي از كاركردگرايي نيز به شمار مي‌آيد، گاهي با عنوان «كاركردگرايي تحققگر» نيز خوانده مي‌شود. در اين مقاله استدلال شده است كه دفاع از امكان زندگي پس از مرگ بر اساس اين رويكرد تقريباً هيچ مزيتي در مقايسه با ساير صورت‌بندي‌هاي فيزيكاليستي امكان زندگي پس از مرگ نخواهد داشت؛ چرا كه اين ايده عملاً، براي دور ماندن از مشكل ناسازگاري دروني، به نسخه‌اي از نظريۀ اين‌هماني نوعي و يا اين‌هماني نمونه‌ايِ شخص و بدن تبديل مي‌شود. به اين ترتيب در به‌كارگيري مفاهيمي چون «تحقق» به منظور تبيين رابطۀ شخص و بدن و همچنين دفاع از تحقق‌پذيري چندگانۀ شخص ناكام خواهد بود.