بازپژوهي مشروعيت قراردادهاي نوپديد با تاكيد بر آيه شريفه «أوفوا بالعقود

با پيچيده تر شدن و گسترش روابط انسان ها، عقود و قراردادهاي نويني پديد مي آيند كه ارتباطات بشر را زير سلطة خود قرار مي دهند. پرداختن به عقود نوظهور از مباحث مهم فقه و حقوق اسهلامي به شمار مي رود كه در حقوق، با عنوان اص حاكميت اراده از آن ياد مي شود و مادة 68 قانون مدني جمهوري اسلامي ايران نيز به آن اشاره دارد و ازايهن رو، اثبهات قراردادهاي نوظهور و دم انحصار آن ها در عقود زمان شارع، اهميت فراواني مي يابد. از مهم ترين دلايلي كه براي عدم انحصار شرعي عقود بيان شده، آيه شريفه يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَوْفُواْ بِالْعُقُودِ است. در اين نوشتار كه به شيوه توصيفي - تحليلي و استفاده از منابع كتابخانه اي نوشته شده، به بررسي نحوه دلالت آيه مذكور بر منحصر نبودن عقود در زمان شارع و نيز اشكالات مطرح پيرامون آن پرداخته است و بيان شده كه آيه شريفه به طور كام بر عدم انحصار عقود شرعي و شمول واژه العقود بر عقود نوپديد دلالت دارد.