مونولوگ حاكم مريد و مراد (اخلاق حاكم) در اسرار نامه و الهي نامه

عطار و عرفان دو رشته‌ي به هم بافته‌ايي هستند كه تكامل هر دو در گرو ديگري است. در واقع تكامل عطار به واسطه‌ي عرفان است و تكامل عرفان فارسي به ويژه در شعر به واسطه‌ي مساعي عطار است.آثار عطار مجموعه‌ي غني از فرهنگ عرفاني ما را در بر مي‌گيرد كه از وجوه مختلف قابل بررسي است. جايگاه مريد ومراد در آثار عطار و نوع تعامل و گفتماني كه با يگديگر داشتند از مظاهر پر رنگ آثار اوست. از اين رو در اين مقاله بر آنيم تا در دو اثرش يعني «الهي نامه» و «اسرارنامه» به نگرش عطار به مقام و منزلت مراد بپردازيم و نحوه‌ي ارشاد مريد را نكته سنجي نماييم. آنچه مسلم است شيوه‌ي روايت گويي و نقل حكايات شاعر مي‌تواند در انعطاف پذير نمودن اين ارتباط تاثير گذار باشد.در همين راستا با رسم جداول سعي داريم چگونگي اين ارتباط را نشان دهيم. با عنايت به شكل بيان روايت كه در دو اثر تفاوتهايي قابل رصد است به شاخص‌هايي در بين اين دو قطب عرفان در اين دو اثر دست مي‌يابيم.در نهايت وجوه تمايز اين نگرش را در آثار فوق الذكر بيان مي‌گردد.