ارزيابي توان اكولوژيكي در مناطق شكار ممنوع جهت ارتقاء به سطوح حفاظتي بالاتر با استفاده از روش تصميم گيري چند معياره (مطالعه موردي: منطقه شكار ممنوع الوند)

از پيامد‌هاي افزايش جمعيت انسان، افزايش مصرف منابع و كاهش تنوع‌زيستي است. روند فزاينده نرخ انقراض موجب شد انسان به منظور استفاده از ارزش‌هاي سودمند و ذاتي گونه‌ها اقدام به حفاظت از آن‌ها نمايد كه نتيجه اين كار شكل‌گيري مناطق حفاظت شده بود. پژوهش مذكور با هدف زون‌بندي منطقه شكار ممنوع الوند به منظور دستيابي به الگوي بهينه حفاظت و توسعه به روش ارزيابي چند معياره با استفاده از روش تلفيق لايه‌هاي اطلاعاتي با تركيب خطي وزن‌دار در محيط سيستم اطلاعات جغرافيايي صورت گرفت. طبق روش دلفي معيار‌ها غربالگري و سپس با استفاده از روش تحليل سلسله مراتبي وزن‌دهي شدند. در بررسي نتايج اجراي روش تحليل سلسله مراتبي در نرم‌افزار Expert Choice الويت وزن نشانگر‌ها به ترتيب در زون 12، بيش‌ترين وزن مربوط به نشانگر تقسيمات عمومي اقليم (1)، در زون 3 4 و زون 5، نشانگر آثار فرهنگي‌تاريخي (1)، زون 6، نشانگر فاصله از راه‌ها (1) و نهايتا در زون 11، به نشانگر نقاط هم‌دما، جمعيت ساكن و كاربري اراضي (1) اختصاص يافت. در الويت‌بندي زون‌هاي حاصل شده، به ترتيب بيش‌ترين الويت شامل؛ زون 2 (54.9%)، زون 11 (33.17%)، زون 6 (8.49%)، زون 34 (2.26%) و زون 5 (1.16%) مي‌باشد. با توجه به الويت حاصل از وزن هر زون، منطقه داراي درصد بالايي از زون حفاظت و همچنين وجود كريدور در بين دو منطقه حفاظت شده و گدار گونه‌هاي با ارزش قوچ و ميش در اين منطقه، مي‌توان گفت كه براي ارتقاء به منطقه حفاظت شده مناسب مي‌باشد.