اثر سالخوردگي جمعيت، رشد اقتصادي، مصرف انرژي و شهرنشيني بر انتشار گاز دي اكسيد كربن در منطقه خاورميانه: كاربرد مدل هم جمعي پنل

هدف اصلي اين مطالعه بررسي اثر كوتاه مدت و بلندمدت سالخوردگي جمعيت، رشد اقتصادي، مصرف انرژي و شهرنشيني بر ميزان انتشار گاز دي‌اكسيدكربن، در كشورهاي منطقه خاورميانه است. براي اين منظور داده‌هاي 12 كشور منطقه در طي سال‌هاي 2013-1990 مورد استفاده قرار گرفت. در اين مطالعه با توجه به نتايج آزمون‌هاي ايستايي از رويكرد مدل هم‌جمعي پنل استفاده شد. هم‌چنين بر اساس نتايج آزمون‌هاي هم‌جمعي پدروني و كائو به منظور برآورد رابطه بلندمدت و كوتاه‌مدت به ترتيب از روش‌هاي (FMOLS) و مدل تصحيح خطا (ECM) استفاده شد. نتايج مطالعه نشان داد كه يك رابطه بلند مدت معنا‌داري ميان سالخوردگي جمعيت، رشد اقتصادي، مصرف انرژي، شهرنشيني با ميزان انتشار گاز دي‌‌اكسيدكربن وجود دارد. بر اين اساس يك رابطه‌ U شكل ميان سالخوردگي جمعيت و انتشار آلودگي وجود دارد. به طوري كه در ابتدا با افزايش جمعيت مسن، ميزان انتشار گاز CO2 كاهش يافته، اما در نقطه مرزي حدود 3 درصد، سرانه انتشار آلودگي روند صعودي پيدا مي‌كند. همچنين نتايج نشان داد كه افزايش نسبي در شهرنشيني، رشد اقتصادي و مصرف انرژي اثر مثبت و معني‌داري بر انتشار گاز CO2 دارند.