مدل‌سازي الگوي كاربري‌ اراضي شهرستان بهبهان در مقطع زماني 1406-1378 با استفاده از سنجش از دور و سيستم اطلاعات جغرافيايي

زيستگاه‌‌هاي طبيعي از جمله مراتع و جنگل‌‌ها به عنوان يكي از مهمترين عناصر محيط‌ زيست نقش بسيار مهمي در زندگي موجودات زنده و از جمله انسان دارند. در دهه‌‌هاي قبل و عصر حاضر توسعه شهري چنان بوده كه به ايجاد عدم تعادل در چگونگي استفاده از اراضي شهري منجر شده و تبديل كاربري‌‌هاي بكر به كاربري‌‌هاي شهري را در پي داشته است. در تحقيق حاضر براي پي بردن به تغييرات كاربري شهري، مرتعي و جنگل، شهر بهبهان، تصاوير ماهواره‌‌ لندست سنجنده‌‌هاي ETM+  سال 1378 و OLI سال 1392 تجزيه و تحليل شد. براي پيش‌‌بيني روند تغييرات تا سال 1406 از نقشه‌‌هاي پتانسيل انتقال رگرسيون لجستيك و روش زنجيره ماركوف استفاده شد. نتايج بررسي مساحت‌‌ها در دوره اول (1392-1378) نشان مي‌‌دهد كه مساحت كاربري شهري از 1605 هكتار در سال 1378 به 3157 هكتار در سال 1392 افزايش يافته است. همچنين بيشترين تخريب در مراتع (6233 هكتار) و سپس جنگل‌‌ها رخ داده است. در دوره دوم نيز  (1406-1392) مساحت جنگل‌‌ها نسبت به سال 1392 بدون تغيير باقي‌مانده است اما روند افزايشي توسعه شهري و كاهشي مساحت مراتع در چشم‌انداز 1406 نيز ادامه خواهد داشت. همچنين در بازه زماني مورد مطالعه تخريب اراضي كشاورزي براي تبديل به مناطق مسكوني به طور چشمگيري افزايش يافته است به گونه‌‌اي كه طي سال‌‌هاي 1378 تا 1392، 291 هكتار و در سال 1406، 626 هكتار از اراضي كشاورزي براي اهداف ساخت و ساز تخريب شده‌‌اند.