بررسي رابطه آموزش و عملكرد محيط زيستي با تاكيد بر وضعيت ايران

مساله حفاظت از محيط‌زيست از جمله مهمترين تحركات سال‌هاي پاياني قرن 20 و اوايل قرن 21 است كه در انديشه و عمل، آثار عميق و وسيعي در عرصه جهاني به دنبال داشته است. كشورهاي توسعه‌يافته و در حال توسعه هر كدام به گونه‌‌اي آثار تخريبي خود را بر محيط‌زيست بر جاي گذاشته‌‌اند كه اين اثرگذاري در موارد بسياري متاثر از كم‌و‌كيف شاخص‌‌هاي اجتماعي اقتصادي آنها است. در مقاله حاضر تلاش شده است تا رابطه شاخص آموزش به مثابه يكي از شاخص‌هاي توسعه اجتماعي و ميزان حفاظت از محيط‌زيست در فاصله سال‌هاي 2006 تا 2012 مورد بررسي قرار گيرد. رويكرد نظري مقاله مبتني بر نظريه رفتارهاي محيط‌زيستي فيش‌بين، آيزن، هينز و همكاران است كه لازمه تغيير در رفتارهاي محيط‌زيستي را آگاهي، دانش افراد، ارزش‌ها و هنجارهاي كلي جامعه مي‌‌دانند. از نظر روش‌شناسي، مطالعه به شيوه اسنادي و تحليل ثانويه داده‌هاي جهاني گزارش توسعه انساني (HDR) و داده‌هاي شاخص عملكرد محيط‌زيستي (EPI) انجام شده و داده‌ها با كاربرد نرم‌افزار spss تحليل شده‌اند. نتايج نشان‌ مي‌دهد كشورهايي كه از نظر شاخص‌هاي آموزشي وضعيت مطلوبي دارند از نظر عملكرد محيط‌ زيستي نيز در جايگاه بالايي قرار گرفته‌اند.