سنجش تاب‌آوري و توان اكولوژي شهري در برابر زلزله با تاكيد بر مولفه‌هاي محيطي (نمونه موردي: منطقه يك شهرداري تهران)

افزايش جمعيت و رشد روزافزون شهرنشيني منجر به رشد و گسترش شهرها در مكان‌هاي نامساعد بدون توجه به پارامترهاي طبيعي و بوم‌شناختي شده است. روند توسعه فيزيكي بدون برنامه، آسيب‌پذيري شهرها در برابر مخاطرات محيطي را تشديد كرده است كه هدايت آگاهانه و برنامه‌ريزي اصولي در جهت ايجاد پايداري محيطي را مي‌طلبد.از اين‌رو پژوهش حاضر درصدد است تا با استفاده از مدل ANP در رويكردي تلفيقي با GIS، ميزان تاب‌آوري و توان اكولوژي منطقه يك شهر تهران در برابر زلزله را در ارتباط با 8 معيار اصلي (شيب، جهت‌هاي شيب، سازندهاي زمين‌شناسي، نوع گسل، فاصله از بستر رودخانه‌ها، فاصله از مسير قنات‌ها، كاربري اراضي و فاصله از اراضي ناپايدار به لحاظ شهرسازي) و 38 زيرمعيار ارزيابي نمايد. روش اين پژوهش از نوع توصيفي تحليلي با هدف كاربردي است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه 27.28 درصد از سطح منطقه (946.63 هكتار) از تاب‌آوري خيلي زياد، 10.86 درصد (376.97 هكتار) از تاب‌آوري زيادي، 23.46 درصد (813.88 هكتار) از تاب‌آوري متوسط، 25.03 درصد (868.60 هكتار) از تاب‌آوري كم و 13.34 درصد (463.00 هكتار) از تاب‌آوري خيلي كم در برابر زلزله برخوردار مي‌باشد. به‌طوركلي مي‌توان گفت نواحي شهرداري كه در غرب منطقه يك شهرداري تهران واقع شده‌اند نسبت به ديگر نواحي منطقه از تاب‌آوري و توان اكولوژي كمتري در برابر زلزله برخوردار مي‌باشند.