رويكردهاي نوين در حفاظت داخل زيستگاه گياهان مناطق با اولويت گياهي به عنوان ميراث طبيعي ملي و جهاني

به دليل محدوديت منابع، اعمال اولويت‌هاي حفاظتي و تقويت رويكردهاي جايگزين در تعيين اولويت‌هاي حفاظت ضروري به نظر مي‌رسد. در رويكردهاي حفاظت‌ محور همه گونه‌ها و زيستگاه‌ها از اهميت برابر برخوردار نيستند. عوامل متعددي مانند غناي گونه‌ا‌ي‌،‌ اندميسم، سطح تهديد‌پذيري گونه‌ها، دامنه انتشار و نادر بودن گونه‌ها براي شناسايي اولويت‌هاي حفاظت به كار گرفته شده است. حفاظت از مناطق كليدي تنوع‌زيستي، مناطق مهم گياهي، آليانس با انقراض صفر، ذخيره‌گاه‌هاي خرد گياهي، مناطق پرتنوع و بحراني تنوع‌زيستي، مناطق مهم بوم‌شناختي به عنوان جديدترين و كارآمدترين شيوه‌هاي حفاظت از گونه‌هاي گياهي محسوب مي‌شوند. امروزه شيوه‌هاي سنتي حفاظت داخل زيستگاه (مانند مناطق حفاظت شده سنتي) با چالش‌هاي جدي مواجه هستند كه به كارگيري رويكرد‌هاي حفاظتي جديد در مديريت حفاظت را ضروري مي‌كند. در اين مقاله نقاط ضعف و قوت رويكردهاي حفاظت سنتي و جديد مورد مقايسه و تحليل قرار گرفته‌اند.