بررسي برخي فلزات سنگين در عضله ميگوي سرتيز Metapenaeus affinis و ارزيابي ريسك خطر براي مصارف انساني آن در استان هرمزگان

تحقيق حاضر به بررسي ميزان فلزات سرب، نيكل، روي، آهن و مس در بافت عضله ميگوي سرتيز Metapenaeus affinis در سه منطقه استان هرمزگان به دليل اهميت آنها پرداخته است. در 180 نمونه ميگوي سرتيز در سه منطقه مورد مطالعه در طول دو فصل تابستان و زمستان نمونه‌برداري انجام شد. نمونه‌ها به آزمايشگاه منتقل و پس از زيست‌سنجي، بافت عضله جدا شد و بعد از خشك شدن، پودر شدن و هضم شيميايي براي تعيين ميزان غلظت عناصر مورد مطالعه توسط دستگاه جذب اتمي مورد اندازه‌گيري قرار گرفتند. نتايج حاصل از تحقيق نشان داد كه از لحاظ غلظت عناصر سرب، نيكل، روي، آهن و مس به ترتيب در بافت عضله ميگوي سرتيز بين مناطق مورد مطالعه (قشم: 0.001±0.024، 0.08±0.79، 0.8±61.55، 0.9±18.93 و0.01±0.657 ميكروگرم بر گرم، بندر خمير: 0.001± 0.018، 0.07± 0.45، 0.9± 50.3، 0.8± 15.45 و 0.02± 0.581 ميكروگرم بر گرم و بندر پل 0.001± 0.013، 0.06 ±0.30، 0.9± 37.50، 0.8± 13.07 و 0.03± 0.475 ميكروگرم بر گرم) از لحاظ آماري اختلاف معني‌داري وجود داشت P 0/05)). به طوري‌كه هم در فصل تابستان و هم زمستان غلظت عناصر مورد مطالعه در بافت عضله ميگوي سرتيز در منطقه قشم بيشتر از دو منطقه ديگر است. مقايسه غلظت فلزات در بافت عضله ميگوي سرتيز با مقادير استاندارد نشان داد كه غلظت فلزات مورد مطالعه كمتر از استانداردهاي  FAO, WHOو EPA است. ارزيابي خطر غذايي مصرف ميگو نشان‌دهنده آن بوده است كه مصرف اين آبزي با ميزان مصرف فعلي از نظر فلزات مورد مطالعه خطري براي مصرف‌كنندگان آن ندارد.