تبيين كشف و شهود و تعيين جايگاه و حجيت آن با تكيه بر نظام معرفتي ملاصدرا

كشف و شهود يكي از مهمترين ابزار هاي كسب معرفت در فلسفه اسلامي مي باشد. و همواره يكي از عناصر اصلي حكمت در اسلام به لحاظ روش، اتكا به يافته هاي شهودي بوده است. نگارنده در اين مقاله تلاش نموده است تا با ايضاح مفهوم كشف و شهود و دستيابي به معنايي روشن از آن، به بيان ويژگي هاي اصلي آن پرداخته و اين ويژگي ها كه به نظر مي رسد در سه عنوانِ اصلي خطا ناپذيري، شخصي بودن و مشكك بودن خلاصه مي شود را شرح و تحليل نمايد؛ سپس به بيان كاربرد ها و تاثيرات شهود بر دستگاه فلسفي صدرايي پرداخته و در اين راستا با رجوع به منابع دست اول نسبت به روشن ساختن تاثير كشف و شهود در اين نحله فلسفي اقدام نموده است. و ضمن بيان برخي از انواع و تقسيمات شهود بر اساس ملاك هاي مختلف و مرسوم در بين حكما و عرفا، به ذكر نكاتي در خصوص انواع شهود بر اساس سعه وجودي مدرِك هاي گوناگون و عدم حصر عقليِ تقسيمات شهود پرداخته و كشف و شهود را به تعداد وجودات داراي شهود صاحب انواع متعدد و مختلف مي داند و سپس با توجه به دو ويژگي انتقال ناپذيري و تشكيكي بودن شهود، حجيت آن را مورد بررسي قرار مي دهد.