نگاهي تازه به‌ جايگاه زبان و ادبيات فارسي و عربي در دربار يعقوب ليث و جانشينان او

lt;p dir= RTL gt;آغاز سرايش شعر فارسي و تعيين نخستين شاعر تاريخ ادبيات فارسي يكي از مهمترين مباحثي است كه به دليل وجود آرا و اقوال مختلف در هاله­اي از ابهام باقي مانده است. مطابق با نظر برخي از پژوهشگران، يعقوب ليث صفاري به عنوان احياگر شعر فارسي از زبان عربي بي­بهره بوده­است و جانشينان وي نيز راه او را در بي­اعتنايي به زبان و ادب عربي پيموده­اند. مقاله حاضر در نظر دارد با هدف تبيين جايگاه زبان و ادبيات عربي در دربار يعقوب ليث و جانشينانش، بر اساس منابع كتابخانه­اي با روش توصيفي تحليلي، دلايلي را بر عربي دانستن يعقوب و جانشينانش ذكر كند و به روشنگري درباره وضعيت زبان و ادبيات عربي در آن دوران بپردازد. نتايج اين مقاله نشان مي­دهد كه سلسله صفاريان؛ به ويژه در قرن چهارم هجري از شعر عربي رويگردان نبوده؛ بلكه دوست­دار آن نيز بوده است و آنچه در مورد يعقوب ليث، مؤسس اين سلسله، مبني بر بي­بهره بودن وي از زبان عربي و احياگري شعر فارسي آمده، بي پايه و اساس و ريشه گرفته از كتاب lt;em gt;تاريخ سيستان lt;/em gt; است. lt;/p gt; lt;p dir= RTL gt;  lt;/p gt;