معرفي دستنويس سليم خان‌نامه و بررسي فوايد تاريخي آن

lt;p dir= RTL gt;پس از جنگ ملازگرد (=منازگرد) و شكل‌گيري سلجوقيان روم، زبان فارسي و فرهنگ ايراني به آسياي صغير راه‌ پيدا كرد. در ميان مظاهر فرهنگ ايراني كه به روم وارد شد، شاهنامه و شاهنامه‌خواني اهميّت زيادي دارد. اين سنّت در دوره عثمانيان نيز ادامه پيدا كرد و اهميّت بيشتري يافت؛ چنانكه پادشاهان بزرگ عثماني افرادي را به عنوان شاهنامه‌چي (=شاهنامه‌خوان) در دربار خود داشتند. لقمان بن سيد حسين ارموي يكي از همين‌ شاهنامه‌چي‌ها است كه از ايران به امپراتوري عثماني رفت و شاهنامه‌چي سلطان سليم دوم و سلطان مراد سوم شد و آثاري نيز در باب عثمانيان به زبان تركي و فارسي تأليف كرد. يكي از اين آثار كه در شناخت عثمانيان اهميت زيادي دارد، اثري است با نام سلطان‌سليم‌خان‌نامه كه لقمان آن را به سبك شاهنامه در زمان سلطان سليم دوم سروده است. از اين اثر نسخه‌هايي در كتابخانه‌ها برجاي مانده است. نگارندگان در اين پژوهش بر‌آنند تا به معرّفي نسخه بريتانيا و ويژگي‌هاي آن بپردازند و از طريق اين نسخه به فوايد تاريخي سليم‌خان‌نامه اشاره كنند. lt;/p gt;