نقد و ارزيابي تاريخ‌نگري و تاريخ‌نگاري در موضوع حوزه و روحانيت

به‌رغم اينكه روحانيت شيعه در طول تاريخ ايران اسلامي مهم‌ترين جريان فعال و تأثيرگذار در حوزه‌هاي مختلف علمي و عملي بوده، در عرصه‌ تاريخ‌نگاري به‌نسبت نقشي كه داشته‌اند، كمترين حضور را دارد. مهم‌ترين دليل اين مسئله در مرحله‌ اول بي‌توجهي خود حوزه و روحانيت به مسئله‌ تاريخ‌ و تاريخ‌نگاري است؛ و در مرحله‌ دوم، به‌ويژه در دوره‌ معاصر، تسلط جريان روشنفكري سكولار بر تاريخ‌نگاري ايران معاصر و انكار و تحريف نقش حوزه و روحانيت در تحولات تاريخي است. بي‌توجهي حوزه و روحانيت به تاريخ و تاريخ‌نگاري، هم موجب از بين رفتن مواد و اطلاعات تاريخي مي‌شود و هم عرصه‌ تاريخ‌نگاري حوزه و روحانيت را به‌دست جريان‌ها ديگر، به‌ويژه مخالفان مي‌سپارد.آسيب‌هاي تاريخ‌نگري و تاريخ‌نگاري در موضوع حوزه و روحانيت را از دو جهت مي‌توان بررسي كرد: ابتدا آسيب‌هايي كه منشأ حوزوي دارد و در رويّه و روش حوزوي‌ها در اين خصوص وجود دارد؛ و ديگري آسيب‌هايي كه منشأ غيرحوزوي دارد و در تاريخ‌نگري و تاريخ‌نگاري غربي و روشنفكري مشهود است. در اين پژوهش اين آسيب‌ها نقد و بررسي مي‌شود.