برآورد و شبيه‌سازي تمايل به پرداخت براي آب كشاورزي سيمينه‌رود در دشت بوكان: كاربرد رهيافت خودراه اندازسازي

در بسياري از دشت‌هاي حوضه آبخيز اروميه توزيع رايگان و قيمت پايين آب منجر به استفاده و تخصيص ناكارآمد منابع كمياب آب شده است. در اين زمينه، قيمت گذاري آب يك ابزار سياسي براي افزايش كارايي آب، كاهش تقاضاي آب، مديريت سيستم‌هاي آبياري و بازگشت هزينه‌ها است. از نقطه نظر كارايي اقتصادي، قيمت آب مي‌بايست بازگوكننده‌ي هزينه‌ي فرصت باشد؛ در حالي كه از ديدگاه درآمدي، قيمت آب تا حد زيادي به تمايل به پرداخت كشاورزان وابسته است. در اين مطالعه، براي تخمين تمايل به پرداخت (WTP) كشاورزان براي آب كشاورزي از روش ارزش گذاري مشروط استفاده شده و همچنين با شبيه‌سازي از نوع «خود راه انداز» (Bootstrap) نيز مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. داده هاي مورد نياز از روش نمونه گيري تصادفي ساده مشتمل بر 134 كشاورز در حاشيه رودخانه سيمينه رود دشت بوكان در بهار 1391 به دست آمد. نتايج ارزش گذاري مشروط (CVM) و خودراه‌اندازسازي نشان مي‌دهند كه متوسط تمايل به پرداخت به ترتيب براي هر روش 48/477 و 47/438 ريال براي هر متر مكعب است كه تمايل به پرداخت داده هاي شبيه سازي شده تفاوت چنداني با روش ارزش گذاري مشروط ندارد. سن كشاورز، سطح زير كشت محصولات، درآمد حاصل از شغل كشاورزي و داشتن درآمد فرعي اثر معنا داري را بر روي تمايل كشاورزان براي پرداخت آب بها هستند.