تحليلي بر وضعيت فضاي سبز با رويكرد توسعه پايدار شهري مطالعه موردي: مناطق شهر اصفهان

فضاهاي سبز در محيط شهري به‌عنوان يكي از معيارهاي توسعه پايدار شهري جوامع مطرح بوده و درعين‌حال معياري براي ارتقاي كيفيت فضاي زندگي محسوب مي‌شوند. ازاين‌رو توزيع و پراكنش متعادل آن در سطح شهر اهميتي بسيار دارد. در پژوهش حاضر با رويكرد «توصيفيكمي و تحليلي» تلاش شده است كه ضمن ارزيابي وضعيت موجود، اولويت‌هاي توسعه اين فضاها در سطح مناطق شهر مشخص شود. نتيجه بررسي‌ها نشان داد كه طي يك دهه گذشته سرانه فضاي سبز شهري شهر اصفهان از 5/15 مترمربع در سال 1382 به 4/27 مترمربع در سال 1390 افزايش‌يافته است. ولي هم‌زمان با اين افزايش سرانه، اختلاف سرانه بين نواحي برخوردار و محروم از فضاي سبز نيز به نحو چشمگيري افزايش‌يافته و عدم تعادل موجود در توزيع فضايي پارك‌هاي شهري، شديدتر شده است. جامعه آماري پژوهش، مناطق چهارده گانه شهر اصفهان را شامل مي‌شود كه بر اساس 12 شاخص رتبه‌بندي شده‌اند. ازاين‌جهت شاخص‌هاي موردمطالعه با استفاده از مدل TOPSIS به‌عنوان يك روش تصميم‌گيري چند شاخصه مورداستفاده قرارگرفته و درنهايت با بهره‌گيري از GIS نقشه سطوح توسعه مناطق در پنج سطح (بسيار توسعه‌يافته، توسعه‌يافته، نسبتاً توسعه‌يافته، محروم، بسيار محروم) ترسيم گرديده است. نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد كه توزيع كاربري فضاهاي سبز در مناطق شهري اصفهان متعادل نمي‌باشد.