اثر يك دوره تمرين باز تواني تركيبي بر مقادير پلاسمايي و بيان ژن گرلينPBMNC در بيماران CABG

تمرينات باز تواني در بيماران قلبي پس از عمل باي پس شريان كرونر (CABG) موجب بهبود ظرفيت‌هاي فيزيولوژيكي متعددي مي‌شود. هدف از اين مطالعه بررسي اثر هشت هفته تمرين تركيبي بر مقادير پلاسمايي و بيان ژن گرلين PBMNC در بيماران CABG بود. در اين مطالعه نيمه تجربي، 30 بيمار قلبي بيمارستان تخصصي قلب و عروق جوادالائمه مشهد كه عمل جراحي CABG بر روي آن‌ها انجام‌شده بود، به روش نمونه‌گيري در دسترس و هدفمند انتخاب و به‌طور تصادفي در دو گروه مساوي 15 نفري تمرين تركيبي و كنترل تقسيم شدند. گروه تمرين تركيبي به مدت هشت هفته و هفته‌اي سه جلسه پروتكل‌هاي منتخب تمريني هوازي و مقاومتي را اجرا كردند. قبل و بعد از برنامه تمريني ارزيابي‌هاي تركيب بدني و نمونه‌گيري خوني جهت سنجش متغيرها انجام شد. سپس، داده‌هاي جمع‌آوري‌شده با استفاده از آزمون‌هاي  t وابسته و مستقل در سطح معناداري 0.05 مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. تحليل داده‌ها نشان داد تمرين تركيبي باعث كاهش معنادار وزن و شاخص توده بدني و افزايش معنادار مقادير گرلين پلاسمايي و بيان نسبي ژن گرلين PBMNC مي‌شود. همچنين، بين مقادير گرلين پلاسمايي و بيان نسبي ژن گرلين PBMNC گروه تمرين با گروه كنترل اختلاف معناداري مشاهده شد. به نظر مي‌رسد هشت هفته تمرين باز تواني تركيبي باعث افزايش مقادير پلاسمايي و بيان ژن گرلينPBMNC در بيماران CABG مي‌شود و مي‌تواند باعث ارتقاء سازگاري‌هاي فيزيولوژيكي مطلوبي در سلامت قلب و عروق شود.