ارزيابي هيستوپاتولوژي كبد موش هاي صحرايي ماده مبتلا به ديابت و سندرم متابوليك و روش هاي درماني آن با هدف كاهش آسيب

سندرم متابوليك يكي از شايع ترين اختلالات متابوليك است، كه فرد را در معرض خطرات زيادي از جمله بيماري هاي قلبي عروقي و ديابت قرار مي دهد. همچنين شيوع روبه رشد ديابت به طوركلي و به خصوص در افراد جوانتر سبب افزايش بروز آن در بارداري نيز مي شود. ديابت آشكار يكي از عوامل خطرساز براي زايمان است و ميزان بروز مالفورماسيون هاي عمده در زنان مبتلا به ديابت دو برابر بيشتر مي باشد. لذا هدف از اين مطالعه بررسي تغييرات هيستوپاتولوژيك كبد مادران مبتلا به ديابت و سندرم متابوليك و بررسي روش هاي درماني موجود مي باشد.اين مطالعه بر روي 34 سر موش صحرايي از نژاد ويستار انجام شده است. حيوانات به نه گروه تقسيم شدند.موش هاي ماده پس از طي دوران بارداري جهت نمونه برداري و مطالعات ميكروسكوپيآماده شدند.در گروه هاي ديابتي اثرات ديابت،تنها با مصرف متفورمين كاهش پيدا كردو ورزش بر روي التيام بافت كبد اثري نداشت.در حاليكه در گروه سندرم متابوليك تمرينات ورزش توانست اثرات ناشي از سندرم را كاهش دهد كه اين نتيجه نسبت به متفورمين موثرتر بوده و تركيب متفورمين و ورزش نيز اثرات ترميمي مناسبي را ايجاد نمود. در برخي متغيرها مانند پرخوني و التهاب نسبت به گروهي كه تنها ورزش انجام دادند اين اثرات كمتر ديده شد.در گروه سندرم متابوليكي كه ورزش كردند، پرخوني و التهاب ديده نشد، در حاليكه در گروه سندرم متابوليك كه تحت درمان با متفورمين و ورزش قرار گرفتند پرخوني و التهاب كبديوجود داشت.نتايج نشان مي دهد تركيب متفورمين و تمرينات ورزشي در كنار يكديگر تغييرات حاصل از سندرم متابوليك و احتمالا ديابت را كاهش مي دهد.