مقايسه دوازده هفته تمرين تناوبي شديد و تداومي با شدت متوسط بر بيان پروتئين‌هاي ميتوكندرياييPGC1α و Tfam در عضله دوقلوي رت‌هاي سالمند

تمرين استقامتي به افزايش پروتئين ها، آنزيم ها و عملكرد ميتوكندريايي در نمونه هاي انساني و حيواني منجر مي شود. هدف پژوهش حاضر مقايسه 12 هفته تمرين تناوبي ‌شديد (HIIT) و تداومي با شدت متوسط (MICT) بر بيان پروتئين‌هاي ميتوكندريايي PGC1a و TFAM در عضله دوقلو رت‌هاي سالمند بود. در اين مطالعه تعداد 45 رت نژاد ويستار سالمند ۲۲ ماهه (۳۲۵-۳۷۵ گرم) تصادفي به سه گروه HIIT، تمرين تداومي با MICT و گروه كنترل تقسيم شدند. تمرين ورزشي در گروه HIIT در هفته اول ۲۰ دقيقه(2 دقيقه با شدت 85 تا 90 درصد VO2max و 2 دقيقه بازيافت (با شدت 45 تا 50 درصد VO2max) آغاز شد و در هفته دوازدهم به ۴۸ دقيقه رسيد. برنامه تمريني در گروه MICT با ۲۰ دقيقه (با شدت 65 تا 70 درصد VO2max) آغاز و در هفته دوازدهم به ۴۸ دقيقه رسيد. مقادير بيان پروتئين هاي PGC1α و Tfam عضله دوقلو به روش وسترن بلات سنجيده شد. از روش آماري تحليل واريانسيك راهه براي تجزيه تحليل داده ها استفاده شد. بيان پروتئين PGC1α در دو گروه HIIT (P 0/01) و MICT (P 0/01) در مقايسه با گروه كنترل افزايش معناداري داشت. همچنين، مقادير پروتئين PGC1α در گروه HIIT در مقايسه با گروه MICT افزايش معناداري داشت (P 0/01). بيان پروتئين Tfam  در گروه HIIT (P 0/001) و MICT (P 0/05) در مقايسه با گروه كنترل افزايش معناداري داشت.  HIIT در مقايسه با MICT به افزايش بيشتر بيان پروتئين هاي PGC1α و Tfam در عضله دوقلوي رت هاي سالمند شده منجر است.