اثر حجم تمرين تركيبي (مقاومتي -هوازي) بر تغييرات نوروتروفيني، درد نوروپاتي و برخي شاخص‌هاي عملكردي در زنان يائسه مبتلا به نوروپاتي محيطي ديابتي

مقدمه: نوروپاتي ديابتي، از شايع ترين و سخت ترين عوارض ديابت است. تاكنون در زمينه اثر تمرين مقاومتي هوازي بر نوروپاتي محيطي ديابتي مطالعات محدودي انجام شده است، مطالعه حاضر با هدف بررسي اثر حجم تمرين تركيبي (مقاومتي-هوازي) بر تغييرات نوروتروفيني، درد نوروپاتي، استقامت هوازي و قدرت عملكردي پايين تنه در زنان يائسه مبتلا به نوروپاتي محيطي ديابتي انجام شد. روش كار: اين مطالعه كاربردي و به‌روش نيمه‌تجربي در سال 1396 بر روي 21بيمار مبتلا به نوروپاتي محيطي ديابتي در شهرستان سبزوار انجام شد.افراد در دو گروه تجربي و كنترل قرار گرفتند. تنها گروه تجربي به‌ مدت 4 ماه تمرينات تركيبي مقاومتي هوازي انجام دادند. سطوح سرمي نوروتروفين مشتق شده از مغز در زمان‌هاي قبل و پس از ماه اول، دوم، سوم و چهارم تمرين، در حالت ناشتايي به‌دست آمد. درد نوروپاتي با استفاده از مقياس آنالوگ بصري و استقامت هوازي و قدرت عملكردي پايين تنه به‌ترتيب با استفاده از آزمون 6 دقيقه راه رفتن ريكلي جونز و آزمون نشستن و برخاستن روي صندلي ارزيابي شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS (نسخه 16) و آناليز واريانس اندازه‌گيري تكراري و آنواي يك‌طرفه انجام شد. ميزان p كمتر از 0.05 معني‌دار در نظر گرفته شد. يافته ها: سطوح نوروتروفين سرمي در گروه تجربي نسبت به كنترل افزايش معني‌داري نداشت (P 0/05). شاخص درد نسبت به گروه كنترل كاهش معني داري داشت (P 0/05) و به‌همراه آن استقامت هوازي و قدرت عملكردي پايين تنه نسبت به گروه كنترل افزايش معني داري داشت (P 0/05). نتيجه گيري: دو ماه تمرين تركيبي (مقاومتي -هوازي) همراه با كاهش درد، استقامت هوازي و قدرت عملكردي پايين تنه را تقويت مي‌كند. به‌طور احتمالي براي افزايش سطح نوروتروفين سرمي بايد دوره تمرين طولاني تر از 4 ماه باشد.