روايت زنان متأهل شهر كرمانشاه از تداوم زندگي زناشويي

هدف پژوهش حاضر بررسي تجارب زيسته زندگي مشترك زنان ساكن شهر كرمانشاه است كه حداقل يك دهه از زندگي مشترك آن‏ها گذشته و تمايلي به جدايي ندارند. روش پژوهش تحليل روايت و شيوه نمونه‏گيري هدفمند است و در‌نهايت با 20 نفر مصاحبه به عمل آمد. نتايج حاصل از تجربه تداوم زندگي در قالب پنج مرحله نشان مي‏دهد كه خانواده‏ها با علاقه بيشتر و حتي عجولانه‌تر به ازدواج دخترانشان مي‏نگرند. اين اضطرار در خانواده‏هاي گسترده از كاركردهاي اصلي خانواده ريشه مي‏گيرد. در مرحله دوم، دختران با ازدواج‌كردن زيست مشترك زير يك سقف را در خانواده شوهر همراه با اختلاف‏ها و چالش‏هاي مختلف تجربه مي‏كنند كه به نوبه خود اجتماعي‌شدن و انطباق‌پذيري در نقش و جايگاه جديد را به همراه دارد. در مرحله سوم، بعد از اوج تضاد و جدال، به‏تدريج سازگاري و پذيرش همديگر شروع مي‏شود تا با جدا‌شدن از خانواده پدر‌شوهر و مستقل‌شدن به معناي زندگي مشترك دست يابند. در مراحل بعدي، به‏تدريج در پناه پيدايي علاقه مشترك، دلبستگي‏هاي بيشتر و مهارت‌افزايي زيست مشترك، در زندگي احساس آرامش مي‌كنند. بر اين اساس، چنانچه رويدادهاي مختلف ثبات زندگي زناشويي زنان مطالعه‌شده را در قالب روايتي با دو تاروپود تعهد بيروني خانواده‏ها و تعهد دروني زوجين در نظر بگيريم، مي‏توان تأثير نظارت خانواده‏ها را در قالب حمايت عيني و الزام ذهني و در سطح تجريدي ديگر، تعهد دروني زوجين در زندگي زناشويي را در قالب دو مفهوم تاب‏آوري ذهني و تقلاي عيني براي شروع، ساختن، حفظ و دوام آوردن در زندگي زناشويي مورد توجه قرار داد.