رويكرد فرآيندي و روش‌شناسي آن در مطالعات كارآفريني

كارآفريني به عنوان يك رشته دانشگاهي در دنيا كمتر از چهل و در ايران كمتر از بيست سال عمر دارد؛ لذا به عنوان دانشي جديد بيش از ساير رشته هاي مشابه به دنبال توسعه نظريه و روش جهت افزايش مشروعيت خويش است. از اين رهگذر معنابخشي و مفهوم دهي به مفاهيم اصلي آن، هدايتگر رشته به سمت آينده اي اثربخش و روشن خواهد بود. كارآفريني به عنوان يك فرايند ويژگي ها و بنيان هايي دارد كه عدم توجه به فلسفه، رويكردها و روش شناسي مناسب آن، اين رشته را دچار كجروي ها و خسران خواهد كرد. اين مقاله در يك نگرش جامع ابتدا به دنبال تبيين مفهوم فرآيند، فلسفه و تفكر فرآيندي و معرفي آن در كارآفريني است. پس از آن سعي مي شود تا به پژوهش هاي كارآفريني ديدگاهي روش شناسانه اتخاذ كند و ديدگاه عمل گرا با تأكيد پارادايمي بر روش هاي كيفي و در پيش گرفتن روش هاي آميخته و كثرت گرا را به عنوان روش مناسب پيشنهاد مي دهد