مقايسه روابط مربي - ورزشكار در ورزشكاران نوجوان رشته هاي تيمي و انفرادي شهر كرمانشاه و ارتباط آن با اعتماد به نفس

هدف از اين تحقيق مقايسه رابطه مربي ورزشكار در ورزشكاران نوجوان رشته هاي تيمي و انفرادي و ارتباط آن با اعتماد به نفس ورزشي مي باشد. شركت‌كنندگان اين تحقيق شامل 300 ورزشكار پسر با ميانگين سن (1.92 ±16.40) بودند كه به طور تصادفي طبقه اي از ميان ورزشكاران نوجوان شهر كرمانشاه، انتخاب شدند و پرسشنامه رابطه مربي ورزشكار (CARTQ) جووت و تومانيز (2003) و پرسشنامه اعتماد به نفس از زير مقياس تست اضطراب مسابقه ورزشي شماره 2 (CSAL2) كه توسط مارتنز، ولري و بورتن (1990) تهيه شده است، را تكميل كردند. براي تجزيه و تحليل داده ها از آمار توصيفي، براي مقايسه از آزمون t و براي تعيين ارتباط از ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چند متغيره در سطح معني داري 0.01 استفاده شد. نتايج آزمون t نشان داد كه ورزشكاران در رشته هاي تيمي و انفرادي ارتباط با مربيان شان را به طور متفاوت درك مي كنند. ضريب همبستگي پيرسون يك ارتباط مثبت معني دار بين رابطه مربي ورزشكار با اعتماد به نفس و تحليل رگرسيوني نيز قابليت پيش بيني اعتماد به نفس را از روي مؤلفه هاي رابطه مربي ورزشكار آشكار ساخت. مي توان نتيجه گيري كرد كه ورزشكاران در رشته هاي انفرادي نسبت به ورزشكاران در رشته هاي تيمي احساس نزديكي و صميميت، تعهد و مكمل بودن بيشتري با مربي خود گزارش كردند و رابطه مربي ورزشكار بهتر، اعتماد به نفس بالاتري را در بر دارد.