ارتباط خودكارآمدي جسماني و جهتگيري با لذت از فعاليت بدني در نوجوانان دختر و پسر

هدف تحقيق: تحقيق حاضر با هدف تعيين ارتباط خودكارآمدي و جهت گيري هدفي با لذت از فعاليت بدني در دختران و پسران نوجوانان انجام شد. روش تحقيق: شركت كنندگان در اين تحقيق 584 دختر و پسر نوجوان (با ميانگين سني 15 سال ) بودند . ابزار اندازه گيري تحقيق شامل پرسشنامه هاي خودكارآمدي جسماني (رايكمن و همكاران، 1982 )، جهت گيري هدفي (دودا، 1989 ) و لذت از فعاليت بدني (متل و همكاران، 2001 ) بود. پرسشنامه ها بين دو نيمسال تحصيلي توسط دانش آموزان تكميل شد. به منظور تجزيه و تحليل داده ها، از ضريب همبستگي پيرسون، رگرسيون چندگانه و تحليل واريانس چندمتغيره استفاده شد. يافته ها: بر اساس نتايج رگرسيون چندگانه، تكليف مداري، توانايي جسماني ادراك شده و اطمينان از خودنمايي جسماني پيش بيني كننده هاي معني دار لذت از فعاليت بدني بودند. تحليل واريانس چندمتغيره نشان داد كه پسران در خرده آزمون لذت از فعاليت بدني نمره بيشتري نسبت به دختران (P 0/05) داشتند.نتيجه گيري: يافته ها نشان ميدهد كه ميتوان با افزايش خودكارآمدي و جهت گيري هدفي نوجوانان، لذت از فعاليت بدني آنها را افزايش، به دنبال آن ملالت از فعاليت بدني را كاهش داد