تأثير آموزش مهارت‌هاي مثبت‌انديشي بر شادكامي و سازگاري اجتماعي دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه شهر مهربان

هدف اين مطالعه بررسي اثربخشي آموزش مهارت‌هاي مثبت‌انديشي بر شادكامي و سازگاري اجتماعي دانش‌آموزان دختر دبيرستاني شهر مهربان بود. روش تحقيق حاضر، نيمه‌آزمايشي با استفاده از طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه كنترل است. جامعه آماري پژوهش را تمامي دانش‌آموزان دختر دبيرستاني شهر مهربان تشكيل مي‌دهند. نمونه پژوهش 60 دانش‌آموزي بودند كه در پرسشنامه‌ها نمرات پاييني را كسب كرده بودند. نمونه‌ها به‌طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شد. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش پرسشنامه‌هاي شادكامي آكسفورد (آرجيل و لو، 1989) و سازگاري (بل، 1961) بود. بعد از اتمام جلسات آموزشي گروه آزمايش، از افراد هردو گروه مجدداً پس‌آزمون گرفته شد. داده‌هاي به دست آمده با استفاده از تحليل كوواريانس مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. نتايج تحليل نشان داد ميانگين پس‌آزمون شادكامي و سازگاري اجتماعي دو گروه بعد از كنترل اثر متغير همپراش تفاوت معني‌داري دارد (0.001 P)؛ بنابراين مي‌توان نتيجه‌گيري كرد آموزش مهارت‌هاي مثبت‌انديشي سبب افزايش ميزان شادكامي و سازگاري اجتماعي دانش‌آموزان مي‌شود. همچنين نتايج يك دوره پيگيري سه ماهه نشان داد اثربخشي آموزش مهارت‌هاي مثبت‌انديشي بر روي سازگاري اجتماعي همچنان برقرار است درحالي‌كه اثر آن بر شادكامي از پايايي كافي برخوردار نيست.