«دوستي» در سنت فلسفه سياسي اسلامي

متفكران مسلمان، به‌تأسي از حكيمان كلاسيك يوناني، در فلسفه سياسي‌شان به «دوستي»به‌مثابه مفهومي فلسفي و سياسي توجه كرده‌اند. بااين‌حال، توجه آن‌ها به اين مقوله داراي نقاط مميزه‌اي است كه مي‌تواند نشان‌دهنده تفاوت‌هاي تفكر اسلامي با تفكر يوناني باشد. اين نقاط تمايز خود را بيش‌تر در كم‌اهميت‌تردانستن اين مقوله در چهارچوب تفكر سياسي و بهره‌گيري از مفاهيم كمكي براي جاي‌گيري آن در چهارچوب فلسفه سياسي آن‌ها نشان مي‌دهد. مقاله حاضر، با بررسي مفهوم دوستي در آراي فيلسوفاني چون كندي، فارابي، عامري، اخوان‌الصفا، و خواجه‌نصيرالدين طوسي، ازطريق تحليل محتوايي آثار آن‌ها نشان مي‌دهد كه متفكران مسلمان در وام‌گيري از فيلسوفان يوناني، بنابر زمينه فكري خويش، روايتي مختص خود از مفاهيم برسازنده سامان سياسي به‌دست مي‌دهند كه در مواردي حتي با رويكرد حكيمان يوناني مخالف است.