مباني الزام حكومت به مبارزه با جرايم ضد اخلاق در كلام رضوي

سياست جنايي در قبال جرايم عليه اخلاق با توجه به اهميت ذاتي آن از يكسو و حاكي‌بودن نوع و ميزان حمايت حاكميت از آنها بر جايگاه اخلاق در نظام سياسي از سوي ديگر، داراي جايگاه خاص و ويژه‌اي مي‌باشد كه تلاقي دو عنوان حريم خصوصي و حقوق عمومي در اين حيطه باعث پيچيده‌تر شدن و در عين حال حساس‌تر شدن آن مي‌شود. سوال اصلي اين نوشتار مباني الزام حكومت در برخورد با جرايم عليه اخلاق است؟ در پاسخ به اين سوال با تعمق در منابع فقهي و حقوقي خصوصا روايت معروف فضل بن شاذان از امام رضا(عليه السلام) و با روش توصيفي تحليلي مشخص مي‌گردد كه سياست مذكور، يك سياست تركيبي متشكل از مردم و حكومت مي‌باشد كه در مقام عمل مي‌توان آن را در ذيل اصل امر به معروف و نهي از منكر مشاهده و در قالب قاعده‌ فقهي «التعزير لكل عمل محرم» تبيين نمود و مباني ديگري چون فلسفه تشكيل و وظايف حكومت اسلامي، حرمت تظاهر به منكر و شمول حدود نسبت به متعديان از مرزهاي الهي را بدان افزود كه با توجه به اين مباني حكومت اسلامي موظف به ورود به حيطه امنيت اخلاقي است. مستند اصلي اين نوشتار عبارت است از روايت ابن شاذان از امام رضا(عليه السلام) كه در آن حضرت در پاسخ به اين سوال كه اگر كسي بگويد چرا خداوند اولي‌الامر قرار داده و مردم را به اطاعت آنان فرا خوانده؟ مطالبي را ناظر به مباني پيش گفته فرمودند.