بررسي نشانه- معناشناختي نظام عاطفي گفتمان در گونۀ كودكانۀ رضوي «زائر» عبدالجبار كاكايي

نظام عاطفي از گفتمان هايي است كه در نشانه ـ معناشناسي، مطالعه و بررسي مي شود. در گونۀ عاطفي، تعامل ميان مجموعه هاي بزرگ نشانه اي كه صورت هاي بيان (دال) و صورت هاي محتوا (مدلول) ناميده مي شود، فرايند نشانه ـ معنايي را تحقق مي بخشد. همين تعامل اساس مباحث در اين نظام را شكل مي دهد. اين رابطۀ تعاملي، زمينه اي فراهم مي آورد تا شَوِش گران با حضور ادراكي ـ حسي و عاطفي خود در فرايند معنادهي مشاركت كنند. بر اين اساس، در هر گفتماني با سازوكارهاي عاطفي مختلفي مواجه مي شويم كه قابل مطالعه هستند. در واقع، دنياي عاطفي زباني است كه نظام خاصّ خود را دارد و كار نشانه ـ معناشناسي، مطالعۀ همين نظام و بررسي شرايط تحقق و طغيان معنا در آن است. مسئله اي كه طرح مي شود اين است كه چگونه و مبتني بر كدام شرايط گفتماني مي توان اين نظام زباني را مطالعه كرد. پرسش اصلي پژوهشِ حاضر اين است كه فرايند عاطفي در گونۀ كودكانۀ رضوي زائر عبدالجبار كاكايي، تابع كدام سازوكار نشانه ـ معناشناختي است. همچنين فرايند تحقق و طغيان معنا مبتني بر كدام شرايط گفتماني رُخ مي دهد. در واقع، هدف پژوهش پيشِ‎رو، بررسي نشانه ـ معناشناختي نظام عاطفي در گفتمان حاكم بر گونۀ كودكانۀ زائر براي دست يافتن به چگونگي زايش و طغيان معنا در آن است. نتايج و يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه نظام عاطفي گفتمان در گونۀ كودكانۀ زائر تابع سازوكارهاي ادراكي ـ حسي، زيبايي شناختي، استعلايي، تنشي و جسمانه اي است و مبتني بر گونۀ رُخدادي شَوِشي تحقق مي پذيرد. اين پژوهش مي تواند الگويي براي تحليل و بررسي گفتمان هاي حاكم بر فرهنگ و ادبيات رضوي در گونۀ كودكانه هاي رضوي باشد.