روش‌هاي تربيتي فرهنگ‌سازي اقامۀ نماز در سيرۀ رضوي

«قدرت نرم» كليدواژه‌اي اساسي در واژگان علوم سياسي معاصر است كه كاربست و مفهوم آن سابقه‌اي طولاني دارد و در سيرۀ معصومان و بزرگان دين مبين اسلام به‎كرّات نمونه‌هاي توجه و كاربست آن مشاهده مي‌شود. در اين ميان، سيرۀ فردي و حكومتي حضرت امام علي بن موسي‌الرضا (عليهم ا‌السلام) مشحون از مواردي است كه عنايت ويژۀ ايشان به اين مفهوم سرنوشت‌ساز را چه در دوران پيش از ولايتعهدي و چه پس‌ از آن نشان مي‌دهد. نگاشتۀ حاضر تلاشي در راستاي تبيين اصول، ابزارها و نمونه‌هاي كاربست قدرت نرم در سيره امام رضا (عليه‌السلام) است كه كوشيده جامعيت اين مفهوم در قول و فعل اين امام همام (عليه‌السلام) را درخور استعداد خود به تصوير بكشد. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه توحيد، امامت و عدالتِ در امتداد نبوت، اصول بنيادين قدرت نرم رضوي را شكل مي‌دهد و تقيه، مناظره و معجزه در زمره مهم‌ترين ابزارهاي مورد استفادۀ حضرت در حوزۀ اعمال قدرت نرم است. همچنين، بر مبناي اين اصول و ابزارها و در چارچوب نقشۀ راهِ ارائه‌شده، مي‌توان كاربست قدرت نرم رضوي در قبال شيعيان اماميه، علماي ساير اديان، غاليان و حكومت مأمون عباسي به‌عنوان نمونه‌هايي گويا براي تشريح منظومه قدرت نرم رضوي را تبيين كرد و از مجراي واكاوي آن‌ها جايگاه والاي بهره‌گيري از قدرت نرم از منظر امام رضا (عليه‌السلام) را بر مبناي شواهد تاريخي ضمن استفاده از روش توصيفي ـ تحليلي نشان داد؛ كاربستي كه خود از گستردگي مبارزه نرم حضرت رضا (عليه‌السلام) با دستگاه خلافت حكايت دارد.