اثربخشي رفتاردرماني شناختي مثبت نگر بر عاطفه مثبت و منفي زنان داراي همسر با اختلالات رواني

اين پژوهش باهدف تعيين مداخلات مبتني بر رفتاردرماني شناختي مثبت نگر بر عاطفه مثبت و عاطفه منفي زنان داراي همسر با اختلالات رواني در سال 1395 و در شهر اصفهان انجام گرفت. روش پژوهش، نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون، با گروه كنترل بود. جمعيت آماري شامل كليه زنان داراي همسر با اختلال رواني مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره تحت پوشش سازمان نظام و بهزيستي اصفهان بودند. از بين زنان 30 نفر كه تمايل به همكاري در جلسات درماني داشتند انتخاب و در دو گروه آزمايش (15 نفر) و گروه كنترل (15 نفر) به‌صورت تصادفي گمارده در اين طرح گروه آزمايش در طي 10 جلسه آموزش گروهي 90 دقيقه‌‌اي با تناوب هر هفته دو بار در معرض مداخلات مبتني بر رفتاردرماني شناختي مثبت نگر قرار گرفت همه آزمودني‌ها قبل از مداخله، پس ‌از آن و 45 روز بعد در مرحله پيگيري به پرسشنامه عاطفه مثبت و منفي واتسون و همكاران (1988) پاسخ دادند. نتايج تحليل كوواريانس چند متغيره نشان داد كه مداخلات مبتني بر رفتاردرماني شناختي مثبت نگر باعث افزايش عاطفه مثبت و كاهش عاطفه منفي در گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل گرديد ((P 0.001). به‌علاوه اين تأثير در مرحله پيگيري نيز تائيد شد ((P 0.001). بنابراين جهت افزايش عاطفه مثبت و كاهش عاطفه منفي زنان داراي همسر مبتلا به اختلال رواني مي‌توان از مداخلات مبتني بر رفتاردرماني شناختي مثبت نگر استفاده نمود.