اثر بخشي آموزش روان درماني جامع ديني بر تقويت ارتباط دانش آموزان با والدين در دوره دوم متوسطه

ارتباط و تعامل با ديگران از مؤلفه‌هاي مؤثر در زندگي اجتماعي و تضمين سلامت و بهداشت روان آدمي محسوب مي‌شود و با تمركز بر رويكردهاي پيشگيرانه و درماني به تقويت ارتباط و درنهايت سلامت انسان‌ها كمك مي‌كند. پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي روان‌درماني جامع ديني و تقويت ارتباط بين فردي دانش آموزان دختر متوسطه دوم با والدين آنان انجام شد. هدف نهايي روان‌درماني جامع ديني، حل مشكل و پيشگيري از آسيب‌ها و اختلالات و معرفي انسان سالم مي‌باشد كه در اين پژوهش با تمركز بر اين مدل به پيشگيري از آسيب‌هاي مربوط به ارتباط معيوب و تقويت ارتباط و تعامل در خانواده و والد فرزند و بالعكس مي‌باشد. روش پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي و طرح آن پيش‌آزمونپس‌آزمون با گروه كنترل مي‌باشد. جامعه آماري پژوهش حاضر عبارت بود از كليه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه منطقه سه آموزش‌وپرورش شهر تهران كه در سال تحصيلي 1397-1396 مشغول به تحصيل بودند. نمونه پژوهش شامل 24 نفر از دانش آموزان بود كه به روش نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. به اين صورت كه با استفاده از پرسش‌نامه غربالگري، تعداد 100 نفر را كه بيشترين مشكل را در ارتباط بين فردي داشتند، انتخاب شدند. سپس به‌صورت تصادفي در دو گروه 12 نفري (آزمايش و كنترل) تقسيم شدند. گروه آزمايش به مدت 10 جلسه بر اساس پروتكل مبتني بر روان‌درماني جامع ديني تحت آموزش قرار گرفتند. از پرسش‌نامه‌هاي الف SCL90 (دروكاتيس و همكاران، 1973)، ب الگوي ارتباطي خانواده (RFCP، ريچي و فيتر پاتريك، 1990) ج GHQ (سلامت روان) براي جمع‌آوري‌هاي داده‌هاي پژوهش استفاده شد. داده‌ها با استفاده از روش آماري تحليل كواريانس نشان داد، اثر گروه آزمايش بر پس‌آزمون نمرات ارتباط بين فردي معني‌دار است. نتايج اين تحقيق نشانگر مؤثر بودن آموزش روان‌درماني جامع ديني در تقويت ارتباط بين فردي والدين و دانش آموزان بود. لذا روان‌درماني جامع ديني براي نوجوانان از سوي بسياري از درمانگران مورداستفاده قرار گيرد. اين پژوهش لزوم توجه و مؤثر بودن آموزش روان‌درماني جامع ديني را خاطرنشان مي‌سازد.